Οι εκλογές που ολοκληρώνονται σε περίπου μια εβδομάδα, ήταν σίγουρα ιστορικές. Όχι μόνο και όχι τόσο για το αντικειμενικό πολιτικό περιεχόμενό τους, και τη βαρύτητα της απόφασης της ελληνικής κοινωνίας, αναφορικά με την ομαλή συνέχιση της εθνικής διαδρομής, ή τη διολίσθησή της στην αυτοκαταστροφική προοπτική της ακυβερνησίας.
Αλλά κυρίως, για το τέλος εποχής που συνοδεύει πλέον τα παλαιά ΜΜΕ, την απήχηση και τη δυνατότητά της παρέμβασής τους στις πολιτικές εξελίξεις, επομένως και στη διαμόρφωση της ατζέντας που εισπράττει η κοινωνία.
Ιδιαίτερα οι εφημερίδες, αλλά και οι τηλεοπτικοί σταθμοί πέρασαν σε δεύτερο και τρίτο πλάνο, μπροστά στο διαδίκτυο. Και όχι μόνο στη mainstream εκδοχή του, τα sites, αλλά κυρίως σε σχέση με τα social media.
Δεν θα ήταν υπερβολή να προσδιορίσει κανείς τις εκλογές του 2012 ως τις εκλογές των social media. Του Facebook και ακόμη περισσότερο του twitter. Του πλέον διαδραστικού μέσου επικοινωνίας ανάμεσα στον πολιτικό και την κοινωνία, το οποίο άλλοι εκμεταλλεύτηκαν και αξιοποίησαν δυναμικά, άλλοι… για να μιμηθούν τους αντιπάλους τους, και άλλοι το αγνόησαν παντελώς.
Είτε επειδή δεν έχουν την επαρκή αντιληπτική ικανότητα να κατανοήσουν τη διαδραστική υπεραξία του, είτε επειδή εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα «παλαιά ΜΜΕ», και οι… εκδότες τους, μπορούν να επιβάλλουν στην ελληνική κοινωνία πολιτικές επιλογές και συγκεκριμένους υποψηφίους.
Είναι οι πολιτικοί που έμειναν πίσω. Τους οποίους προσπέρασαν οι εξελίξεις. Γιατί η κοινωνία κατάλαβε ότι μπορούσε να κάνει «delete» στον κουρασμένο, ξεπερασμένο, ξύλινο και στρογγυλεμένο πολιτικό λόγο. Η απόσταση από αυτή την εθνικά αναγκαία «απαλλαγή», ήταν όση η απόσταση του πληκτρολογίου από τα χέρια ενός ενεργού πολίτη.
