Παρά το μάλλον απαξιωτικό για τον ίδιο προσωπικό αποτύπωμα που άφησε ο Γιώργος Παπανδρέου στην πολιτική Ιστορία του τόπου, με μια πρωθυπουργία την οποία όλοι θα θέλαμε να ξεχάσουμε, αλλά το… Μνημόνιο δεν μας αφήνει, ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ διατηρεί εφεδρείες αναγνωρισιμότητας και αναγνώρισης μεταξύ της ιδεολογικών συγγενών του.
Ένας εκ των οποίων είναι φυσικά ο Φρανσουά Ολάντ. Που μετά από δεκαετίες ενός μάλλον ανέμελου σεργιανίσματος στις τάξεις των Γάλλων Σοσιαλιστών, χωρίς να συγκινήσει ιδιαίτερα για τις πολιτικές θέσεις του, πόσο μάλλον για το ηγετικό εκτόπισμά του, εμφανίζεται λόγω συγκυριών, ως εκείνος ο οποίος καλείται να ενσαρκώσει την προσδοκία των ευρωπαϊκών κοινωνιών για αλλαγή. Και για εγκατάλειψη της αυτοκαταστροφικής πολιτικής λιτότητας που επέβαλε στην ευρωζώνη η Άνγκελα Μέρκελ, με την ανοχή του Νικολά Σαρκοζί, και όσων άλλων ηγετών μπορούσαν να αντιτάξουν αντίλογο, χωρίς να το κάνουν.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να περιμένει πολλά πράγματα από μια θητεία του Φρανσουά Ολάντ. Ο οποίος θα μοιάζει ακόμη πιο αδύναμος ως αυριανός Πρόεδρος της Γαλλίας, από τη στιγμή που στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, δηλαδή σε περίπου έναν μήνα, η Κεντροδεξιά αναμένεται να επικρατήσει, και να τον οδηγήσει σε μια «συγκατοίκηση», που δύσκολα θα συμβάλλει στον ενοποιημένο πολιτικό λόγο. Πόσο μάλλον στο να «τρέξουν» οι αλλαγές τις οποίες ευαγγελίζεται ο Φρανσουά Ολάντ.
Σήμερα πάντως, ο άλλοτε σύντροφος ζωής της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, που βρέθηκε υποψήφιος των Σοσιαλιστών για τις προεδρικές εκλογές, επειδή ο Ντομινίκ Στρος-Καν δεν κατάφερε πριν από περίπου έναν χρόνο να συγκρατήσει τις ορμές του, έκανε ένα βήμα πιο κοντά στο να «μεταμφιεστεί» σε Γιώργο Παπανδρέου.
Και όπως ο πρώην πρωθυπουργός και προκάτοχος του Ευάγγελου Βενιζέλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, είχε επενδύσει στην εκλογική αναμέτρηση του 2009 στην ιστορική πλέον ανορθογραφία του «λεφτά υπάρχουν», έτσι και ο Ολάντ δήλωσε σήμερα ότι… θα σταματήσει τις απολύσεις Γάλλων εργαζομένων.
Όχι όμως του δημοσίου τομέα, όπου έχει λόγο κάθε Πρόεδρος. Αλλά… της ιδιωτικής οικονομίας. Και πως θα το κάνει; Προειδοποιώντας τους Γάλλους επιχειρηματίες ότι «δεν θα μείνει αμέτοχος στα σχέδιά τους».
Το μειδίαμα που ακολούθησε την προειδοποίηση Ολάντ, ήταν φυσικά μια ακόμη επιβεβαίωση της ελλειμματικής ηγετικής προσωπικότητάς του. Και έδωσε εξ αντανακλάσεως πόντους στον Νικολά Σαρκοζί. Το ερώτημα είναι πόσες τέτοιες «στιγμές» θα έχει ο Φρανσουά Ολάντ μέχρι τις εκλογές της Κυριακής. Και αν, αθροιστικά, φτάνουν για να προλάβει να χάσει.
