Οι εκλογές που έρχονται είναι εκλογές οριακής κρισιμότητας για το μέλλον του τόπου. Μια Ελλάδα που στα χέρια του ΠΑΣΟΚ έχασε την εθνική αξιοπρέπεια καθώς και την αυτοπεποίθησή της, καλείται να γυρίσει σελίδα στο παρελθόν που σταμάτησε το μέλλον.
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση υπάρχουν υπαρκτά διλήμματα. Τα οποία προκύπτουν μέσα από την ίδια τη διαχείριση της εθνικής καθημερινότητας. Στην περίπτωσή μας, το κεντρικό διακύβευμα είναι ο απεγκλωβισμός από το Μνημόνιο και η αναζήτηση εναλλακτικών πηγών στήριξης της οικονομίας, με έμφαση αυτή τη φορά στην ανάπτυξη, και τη συνεπακόλουθη υπεράσπιση της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Η απεμπλοκή από το Μνημόνιο δεν θα μπορούσε, ούτε μπορεί να γίνει με την υιοθέτηση της ρητορικής του εθνικού απομονωτισμού, την οποία διατυπώνουν κόμματα… μιας χρήσης, χωρίς πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο.
Για να «σκοτώσουμε» το Μνημόνιο, έπρεπε να κερδίσουμε χρόνο. Και αυτό συνέβη με την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙ, που δεν θα είχε καταστεί εφικτή αν δεν αγκάλιαζαν μια στάση εθνικής ευθύνης ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία.
Για τον λόγο αυτό, η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι η μόνη ρεαλιστική λύση εξουσίας, που μπορεί να διεκδικήσει διορθώσεις, αλλαγές και εναλλακτικές λύσεις σε μια οικονομική πολιτική που προσομοιάζει με αυτοκτονικό ιδεασμό.
Σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, που αποτελεί φυσική συνέχεια του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, με τον σημερινό Πρόεδρο του Κινήματος να αποτελεί τον τρίτο «σταυροφόρο» του Μνημονίου, μετά τον πρώην πρωθυπουργό και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς αναζητούν οικονομικά ισοδύναμα.
Που δεν θα προκύψουν φυσικά εύκολα. Ούτε ως συνέπεια της εθνικής, πολιτικής και ιδεολογικής ακινησίας. Η συνταγή του Μνημονίου αποδείχτηκε καταστροφική όπου κι αν εφαρμόστηκε. Η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία είναι τα προφανή θύματα. Η Ισπανία και η Ιταλία οι πλέον σοβαροί «τραυματίες», που αν συνεχίσουν να… ματώνουν, οι κηλίδες θα θολώσουν συνολικά το μέλλον της Ευρώπης.
Ακόμη όμως και στη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ολλανδία, ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία, τα υπόγεια κοινωνικά ρεύματα αντίδρασης κοχλάζουν. Η επανάσταση των ευρωπαϊκών συνειδήσεων είναι απλώς θέμα χρόνου. Και θα συμπέσει με την αλλαγή πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα.
Σε εκείνη την καινούρια αφετηρία, η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος θα πρέπει να είναι όσο πιο ξεκάθαρη γίνεται. Δηλαδή, αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Επειδή κάθε άλλο αποτέλεσμα, θα μεταφραστεί κατά το δοκούν, από εκείνους τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τα συμφέροντα και τους πρόθυμους δορυφόρους τους, που επενδύουν στην ακυβερνησία, για να συνεχίσουν να έχουν μερίδιο στη νομή της εξουσίας.
Μια Ελλάδα που θα επιδείξει σπουδή στο να απαλλαγεί από στρεβλώσεις, παθογένειες και ελλειμματικές προσωπικότητες και συμπεριφορές, οι οποίες ευθύνονται για την πρωτοφανή εθνική κατρακύλα.
Όσοι αποτελούν κεντρικό μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να αποτελέσουν μέρος της λύσης του προβλήματος αυτού. Και το κυρίως πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό. Είναι βαθιά πολιτικό. Το κυρίως πρόβλημα της χώρας, παραμένει το ΠΑΣΟΚ, με όσα δεινά έφερε στον τόπο, παρεμβαίνοντας βιαίως στο dna της Μεταπολίτευσης.
