Μια χώρα που ξεχνά το παρελθόν της, δυσκολεύεται αισθητά στο παρόν, και αδυνατεί να διακρίνει το μέλλον. Όπως δηλαδή συμβαίνει με τη σημερινή Ελλάδα, το εθνικό αδιέξοδο της οποίας γίνεται περισσότερο αισθητό στην ανάμνηση της εθνικής επετείου του ξεσηκωμού του 1821.
Μετά από αιώνες, είναι δύσκολο να προσθέσεις κάτι καινούριο στην ιστορική αφήγηση. Όσο κι αν οι κοινωνίες προοδεύουν, όσο κι αν οι εθνικές προτεραιότητες επικαιροποιούνται. Σε στιγμές σαν και αυτή που ζούμε σήμερα, η ιστορική μνήμη θα έπρεπε να αποτελεί έμπνευση και κίνητρο.
Να θυμηθούμε ότι μπορούμε να τα βάλουμε με τις… πιθανότητες, και να είμαστε εμείς οι νικητές. Κυρίως όμως, να θυμηθούμε ότι ακόμη και ως νικητές, θα πρέπει να διαχειριστούμε τη νίκη κατά τρόπο που να μην συνιστά νέα εθνική υποθήκευση.
