Η ευρωζώνη έζησε χθες τη δική της «Παρασκευή και 13», καθώς η απόφαση του Οίκου Αξιολόγησης Standard & Poor’s να αφαιρέσει από τη Γαλλία το «διαμάντι» των τριών Α, ως προς την αξιολόγηση της οικονομίας του Παρισιού, και παράλληλα να υποβαθμίσει σχεδόν όλες τις σημαντικές οικονομίες της Ευρώπης, διέκοψε βίαια, για άλλη μια φορά, τη μακαριότητα της, κατά τη «Monde»… παιδικής χαράς της ηπείρου μας.
Οι δηλώσεις… αντεπίθεσης, από τον Νικολά Σαρκοζί και τον Φρανσουά Μπαρουάν, μέχρι τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον Όλι Ρεν, και τους αξιωματούχους της κυβέρνησης του Μάριο Μόντι στην Ιταλία, προφανώς και ήταν αναμενόμενες. Θα ακολουθήσουν κι άλλες.
Το κεντρικό πρόβλημα είναι ότι πλέον, με τη Γαλλία να μην έχει αξιολόγηση «ΑΑΑ», ο αντίλογος που μπορεί να αρθρώσει το Παρίσι στο Βερολίνο, εξασθενίζει επικίνδυνα. Δεν διέφυγε άλλωστε της προσοχής κανενός ότι η Standard & Poor’s… ξέχασε να ασχοληθεί με τη Γερμανία, αφήνοντας το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε να δρα ανενόχλητο.
Υπάρχει φυσικά και η Μεγάλη Βρετανία του Ντέιβιντ Κάμερον, που έσπευσε εγκαίρως να διαμορφώσει θύλακες αντίστασης στην επέλαση της γερμανικής μηχανής. Μόνο που το νησί… πέφτει λίγο μακριά από τις Βρυξέλλες, όχι φυσικά γεωγραφικά, αλλά σε πολιτικό επίπεδο, από τη στιγμή που ο ευρωσκεπτικισμός των Βρετανών δεν τους επιτρέπει να καλύψουν το ηγετικό κενό που αφήνει η Γαλλία.
Απ’ την άλλη, η νέα, άγαρμπη και απροκάλυπτη παρέμβαση ενός Οίκου Αξιολόγησης στην παγκόσμια οικονομία, ιδιαίτερα στην ευρωζώνη, σε μια εποχή κατά την οποία οι Βρυξέλλες… κουτσαίνουν προς την επίτευξη πολιτικών συμφωνιών και δράσεων, προκαλεί εύλογα ερωτηματικά. Και δίνει εκ νέου τροφή σε αναζωπύρωση σεναρίων συνωμοσίας
Δύσκολα άλλωστε αμφιβάλλει πλέον κανείς, ότι οι Οίκοι Αξιολόγησης λειτουργούν ως το «μακρύ χέρι» της Ουάσινγκτον. Και ασκούν πίεση στις οικονομίες από τις οποίες εξαρτάται και η αμερικανική. Προκειμένου να επηρεάσουν καθοριστικά την (αν)ισορροπία δυνάμεων στον πλανήτη.
Η απόφαση της Standard & Poor’s έχει δυο κερδισμένους: Τις Ηνωμένες Πολιτείες, που μπορούν να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται με διάθεση… πατερούλη, έναντι της οικονομίας της ευρωζώνης, που είχε όλες τις προϋποθέσεις να προσπεράσει προ πολλού τη Wall Street.
Και φυσικά τη Γερμανία, που απομένει πλέον μοναδική ηγέτιδα δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφήνοντας τη Γαλλία να αναρωτιέται και να μελαγχολεί. Η… συνωμοτική απορία που εύλογα προκύπτει λοιπόν είναι… κατά πόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γερμανία βρίσκονται σε «εγκάρδια συνεννόηση». Με θύμα, τον υπόλοιπο πλανήτη.
