Με όσα είπε ο Γιώργος Παπανδρέου στην ομιλία του ενώπιον των μελών του Εθνικού Συμβουλίου, προχωρώντας ουσιαστικά σε έναν εκτενή απολογισμό των δυο τελευταίων ετών, επιχείρησε να δικαιολογήσει τις πολιτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στο Μνημόνιο και το ΠΑΣΟΚ στην πλήρη ιδεολογική και κοινωνική κατάρρευση.
Το αν έπεισε, θα το κρίνει η Ιστορία. Οι πιθανότητες ωστόσο δεν είναι με το μέρος του, ακριβώς επειδή και τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε δεν ήταν εξαιρετικά πειστικά. Κλήθηκαν να τα βάλουν με την πραγματικότητα την οποία βιώνουν οι Έλληνες πολίτες, και πολύ λογικά… έχασαν.
Εκείνο πάντως που χρήζει επισήμανσης, είναι το γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως συνέβη και με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου προ ημερών στο «Mega», εμφανίστηκε… αμετανόητος, ως προς όσα έκανε. Προχώρησε σε βουτιά στην εθνική και πολιτική μνήμη, επικαλέστηκε την «επάρατη Δεξιά», προσπάθησε να κινητοποιήσει τον πολιτικό πατριωτισμό των στελεχών του ΠΑΣΟΚ.
Και όλα αυτά, προκειμένου να πείσει ότι η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου ήταν εθνική προσφορά και όχι… συμφορά, όπως πιστεύουν σήμερα οι Έλληνες.
Ουσιαστικά, με το να μην παραδέχεται ότι έκανε λάθος, με την τακτική που ακολούθησε από την επομένη των εκλογών του 2009, και οδήγησε τελικά την Ελλάδα… τρικλίζοντας στον μονόδρομο του Μνημονίου, ο Γιώργος Παπανδρέου ομολόγησε την πολιτική ενοχή του. Και αυτή η ομολογία έχει ιδιαίτερη σημασία και αξία για το μέλλον.
