ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Σαν… χθες, στις 25 Ιουλίου 1929, ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου το «ιδιώνυμο», ο νόμος που απαγόρευε την κομμουνιστική προπαγάνδα και δράση. Ενώ, στα χρόνια που ακολούθησαν, οι κυβερνήσεις του Κέντρου, και προσωπικά ο Γεώργιος Παπανδρέου, υπήρξαν σφοδροί πολέμιοι εκείνων που ηττήθηκαν στον Εμφύλιο.
Δυο από τις κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες στην ιστορία της Ελλάδας, με ιδεολογικές παραστάσεις στον χώρο του ευρύτερου Κέντρου, στάθηκαν απέναντι, αν όχι και εχθρικά ακόμη, προς την κομμουνιστική ιδεολογία. Δηλαδή, τη «Μεγάλη Αριστερά», που διεκδικούσε τον δικό της ζωτικό χώρο απέναντι στην τότε Δεξιά.
Πολιτικός κληρονόμος του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Γεωργίου Παπανδρέου, υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Που το 1981, επικαλέστηκε το παλλαϊκό αίτημα της Αλλαγής, εξέφρασε και την κομμουνιστική Αριστερά, ήρθε στην εξουσία, και έκτοτε… δεν έφυγε ποτέ.
Στην πορεία της διαδρομής του ΠΑΣΟΚ βέβαια, έγιναν πλήρως αντιληπτά τα κάθε άλλα παρά ευγενή αισθήματά του για την κομμουνιστική Αριστερά. Μόνο που πλέον, ήταν αργά. Το κακό είχε γίνει.
Η μικρή ιστορική αναδρομή έρχεται να συμβάλλει στο να διαλύσουμε τους μύθους με τους οποίους μεγαλώσαμε οι περισσότεροι. Και να απαντηθεί το ποιοι… ήθελαν να στείλουν σε μόνιμη, ιδεολογική και φυσική εξορία τον κομμουνισμό.
