Η συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στο «Βήμα της Κυριακής», δηλαδή σε ένα παραδοσιακό Μέσο, που έχει εξασφαλίσει τις τελευταίες δεκαετίες πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεκδίκηση της εγκυρότητας καθώς και στη διαμόρφωση των εξελίξεων, αποτελεί «ψυχογράφημα» της προσωπικής και πολιτικής πραγματικότητας την οποία βιώνει ο Πρωθυπουργός. Ίσως και να εξηγεί εν μέρει την αδυναμία του Γιώργου Παπανδρέου να βρει λύσεις στα αδιέξοδα, και να αναστρέψει την τάση εκλογικής καταδίκης του ΠΑΣΟΚ.
Η φράση-κλειδί που μαρτυρά… τι συμβαίνει, είναι φυσικά η αποστροφή του Γιώργου Παπανδρέου, «Δεν εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου, να περάσει όσα περνώ». Και αποτυπώνει απερίφραστα τη δυσκολία που αισθάνεται ο Πρωθυπουργός να διαχειριστεί μια μη-συμβατική κατάσταση, με μη-συμβατικούς όρους και μεθοδολογία.
Αν και προέρχεται από ένα μεγάλο και ιστορικό πολιτικό «τζάκι», ο Γιώργος Παπανδρέου δεν προχώρησε ποτέ «by the book». Πτυχές ενός αντι-συμβατικού χαρακτήρα, ήταν εκείνες που ανάγκασαν ακόμη και τον «δύσκολο» Μίμη Ανδρουλάκη, να τον περιγράψει ως «δολοφόνο με το χαμόγελο». Υποστηρίζοντας ότι πίσω από την ευγενή φυσιογνωμία που βλέπει κανείς, κρύβεται μια βαθιά πολιτικοποιημένη προσωπικότητα, που βρίσκει κάθε φορά τον τρόπο να φτάσει στην επίτευξη ενός στόχου.
Μιλώντας για «χειρότερο εχθρό» και «όσα περνώ», ο Γιώργος Παπανδρέου αποκαλύπτει ότι βρίσκεται υπό καθεστώς πρωτοφανούς για τον ίδιο πίεσης: Μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ένα Κίνημα με τα παραδοσιακά στελέχη του οποίου δεν είχε ποτέ κώδικα επικοινωνίας, στο γενικότερο πολιτικό σκηνικό, όπου δεν βλέπει κανέναν πρόθυμο να του προσφέρει τη συναίνεση που ζητάει, αλλά και στο διεθνές σκηνικό, όπου το μεγάλο στοίχημα των CDS είναι αν ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου θα μείνει στην Ιστορία ως ο Πρωθυπουργός στα χέρια του οποίου χρεοκόπησε μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ταυτόχρονα του στενού πυρήνα της ευρωζώνης.
Στην πραγματικότητα, και για όσους τον ξέρουν καλά, ο «χειρότερος εχθρός» του Γιώργου Παπανδρέου, είναι αυτή την περίοδο ο δικός του αποπροσανατολισμός. Το γεγονός ότι επιχειρεί να χαράξει τη στρατηγική της εξόδου από την κρίση και της ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ, με τετριμμένους όρους, «συνομιλώντας» με το «όλον ΠΑΣΟΚ» και όσους δεν δέχτηκαν ποτέ την επικράτησή του στη μάχη για την ηγεσία το 2007.
Ενώ, θα μπορούσε να… γίνει ο εαυτός του. Να βγει από τα καθιερωμένα πλαίσια, και να λειτουργήσει αντισυμβατικά, σε ένα πεδίο στο οποίο δεν μπορούν να παίξουν όσοι του κάνουν «μαθήματα ηγεσίας» στα υπουργικά συμβούλια και στα κομματικά όργανα του ΠΑΣΟΚ. Να… πάει πλατεία, για παράδειγμα. Και να ζητήσει τα αιτήματα των «Αγανακτισμένων», ώστε να προχωρήσει βάσει αυτών σε δημοψήφισμα. Για μια «άλλη Ελλάδα».
