Σε μια εποχή κατά την οποία η πολιτική βιώνει μια διαρκή αμφισβήτηση σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες, μια Τουρκία που βρίσκεται στο στάδιο της μετάβασης προς τον εκσυγχρονισμό, έρχεται να μας προσφέρει τη «χρήσιμη εξαίρεση». Αποδεικνύοντας ότι δεν είναι η πολιτική εκείνη που διέρχεται την κρίση, αλλά οι ηγετικές φυσιογνωμίες, που μοιάζουν να απουσιάζουν επιδεικτικά.
Ο Ταγίπ Ερντογάν κατάφερε να κερδίσει για 3η συνεχόμενη φορά τις εκλογές στη γειτονική χώρα. Παρουσιάζοντας γεωμετρική άνοδο στο ποσοστό της κοινωνικής αποδοχής του: Το 2002 συγκέντρωσε 34,3%, το 2007 46,6% και χθες άγγιξε το ψυχολογικό όριο του 50%. Όπως είπε και στον επινίκιο λόγο του, ένας στους δυο Τούρκους που προσήλθαν στις κάλπες, προτίμησε τον άλλοτε δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης, που φυλακίστηκε για τέσσερις μήνες, κατάφερε ωστόσο να διαμορφώσει μια πολιτική ατζέντα, που έπεισε την τουρκική κοινωνία να τον ακολουθήσει, χωρίς συμπλέγματα, ανησυχίες και ενστάσεις για ενδεχόμενη κατάργηση του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους.
Ο Ερντογάν μοιάζει να είναι «ο τελευταίος των χαρισματικών». Ένας ηγέτης ο οποίος κατάφερε να συνδέσει την προσωπική πολιτική διαδρομή του, με την εθνική ανάταση μιας χώρας. Οριοθέτησε τις εθνικές προτεραιότητες με ρεαλιστική αξιολόγηση και πραγματιστική προσέγγιση. Και είδε την κοινωνία να τον αποδέχεται, να συμφωνεί μαζί του, και να τον ακολουθεί.
Το παράδειγμα Ερντογάν βέβαια προσφέρεται για μελαγχολική θεώρηση του πως… ήταν κάποτε η πολιτική. Ένας ηγέτης κρινόταν στη διάρκεια της θητείας του, και εφόσον η αξιολόγηση της κοινωνίας για το έργο του είχε θετικό πρόσημο, στις επόμενες εκλογές συγκέντρωνε περισσότερες ψήφους.Αυτή άλλωστε θα έπρεπε να είναι η γεωμετρία της Δημοκρατίας και της προόδου. Ώστε να αυξάνονται κάθε φορά οι απαιτήσεις μιας κοινωνίας από τον ηγέτη της, και εκείνος να υποχρεώνεται να αλλάζει διαρκώς, ώστε να μην περιορίζεται σε απλό θεατή των εξελίξεων. Αλλά να τις καθορίζει ο ίδιος.
