ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Εδώ και περίπου έναν μήνα, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τη στρατηγική προσέγγιση του Μεγάρου Μαξίμου να προκαλέσει σε μονομαχία την κοινή λογική, και να μην βγει από την αναμέτρηση, ούτε καν… τσαλακωμένο.
Το ΠΑΣΟΚ και η πολιτική επικοινωνία άλλωστε, ήταν δυο έννοιες απόλυτα συμβατές μεταξύ τους στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Μάλλον δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ολόκληρες γενιές Ελλήνων πείστηκαν να ζήσουν μια «μεγάλη πλάνη», αντικαθιστώντας με την πλάνη αυτή την πραγματικότητα. Και είχαν την απαίτηση να μην καταβάλλουμε κανένα τίμημα.
Το ΠΑΣΟΚ επένδυσε διαχρονικά στο θυμικό και τις αδυναμίες του συναισθήματος των Ελλήνων. Είτε ήταν ο ίδιος ο Ανδρέας, είτε το κοφτερό μυαλό του Κώστα Λαλιώτη, και η σκηνοθετική μαεστρία του Τάσου Μπιρσίμ, το ΠΑΣΟΚ κατάφερνε πάντα να μας παρουσιάζει μια «εικονική πραγματικότητα». Και να πείθει τους περισσότερους να την αποδεχθούν.
Έτσι, ζήσαμε με τους μύθους μας. Η τελευταία σελίδα των οποίων γράφτηκε με το διάγγελμα του 3ου Παπανδρέου που έγινε Πρωθυπουργός, πέρσι την άνοιξη στο Καστελόριζο. Το Μνημόνιο ήταν η ληξιαρχική πράξη αφύπνισης από τις εθνικές παραισθήσεις. Η δε άτσαλη και βουλιμική ως προς την αφαίμαξη των κοινωνικών δικαιωμάτων εφαρμογή του, ανάγκασε πλειοψηφίες μέχρι πρότινος βουβές και εφησυχασμένες, να δίνουν κάθε απόγευμα ραντεβού στην πλατεία Συντάγματος.
Ακόμη και σήμερα όμως, το ΠΑΣΟΚ επενδύει στην αναβίωση του επικοινωνισμού, ως οδού διαφυγής από τα αδιέξοδά του. Ο Γιώργος Παπανδρέου καλεί σε συναντήσεις τους πολιτικούς αρχηγούς και προκαλεί Συμβούλιο υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να επιχειρήσει να περάσει το προφίλ του ηγέτη που επιδιώκει και προτείνει την εθνική συνεννόηση. Μια έννοια ωστόσο, που αν και όχι τόσο ο ίδιος προσωπικά, αλλά μετά βεβαιότητας το «όλον ΠΑΣΟΚ» και οι εκφραστές του, δεν γνώριζαν καν την ύπαρξή της, στα χρόνια της απόλυτης εξουσίας τους.
Τα αρμόδια όργανα, υπουργικό συμβούλιο, Πολιτικό Συμβούλιο, και ΚΤΕ Οικονομίας, συνεδριάζουν επί ώρες. Η πόρτα κλείνει το πρωί, και ανοίγει τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας. Αυτό σημαίνει ότι τα ΜΜΕ δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να καλύψουν με επάρκεια τις εξελίξεις, μιας και η επίσημη ροή ενημέρωσης… δεν υπάρχει. Έτσι, η ατζέντα που επικοινωνείται, είναι αυτή των επιλεκτικών διαρροών, με τις οποίες επιχειρείται να πειστεί η κοινωνία ότι το ΠΑΣΟΚ κάνει αντιπολίτευση στην Κυβέρνησή του.
Τα δυο προηγούμενα 24ωρα ήταν τα πλέον χαρακτηριστικά. Το υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης ολοκληρώθηκε… σχεδόν τα ξημερώματα της Παρασκευής, με τις εφημερίδες να μην προλαβαίνουν να γράψουν τίποτα, πέραν του ότι το Μεσοπρόθεσμο κατατέθηκε στη Βουλή.
Και χθες, Παρασκευή, τελευταία ημέρα της εβδομάδας, στις αρχές του καλοκαιριού, όπου οι ρυθμοί όλων χαλαρώνουν, και μάλιστα πριν από εορταστικό τριήμερο (του Αγίου Πνεύματος), ο Γιώργος Παπανδρέου πηγαίνει στη Βουλή, απαντά με πολιτική «αργκό» στις ερωτήσεις των άλλων αρχηγών, δίνει εντολή στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου να παραχωρήσει μακροσκελή συνέντευξη Τύπου για το Μεσοπρόθεσμο, που από τους αριθμούς και τους φόρους… ζαλίζεσαι, και ο ίδιος προαναγγέλλει για τις 14.00 βαρυσήμαντο διάγγελμα.
Αυτή τη φορά, η «Ώρα ΠΑΣΟΚ» ξεπερνά κάθε προηγούμενο, η καθυστέρηση αγγίζει σχεδόν τις πέντε ώρες, μοναδική πληροφόρηση υπάρχει από το… Twitter του Πρωθυπουργού, και στο διάγγελμα ακούμε πάλι προτροπές προς την Αντιπολίτευση για κυβέρνηση συνεργασίας, ή έστω ανοχής. Και μετά ήρθε το τριήμερο!
Κάποια άλλη περίοδο, η παραπάνω τακτική του «επικοινωνισμού», θα μπορούσε και να διδάσκεται σε σεμινάρια για την πολιτική επικοινωνία. Μόνο που σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η κοινωνία άλλαξε, επειδή άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα οι πολίτες. Οι παραδοσιακές μεθοδολογικές προσεγγίσεις, τείνουν να εξελιχτούν σε παρωδία αναμνήσεων.
Η «μεγάλη αλήθεια» που διαφεύγει της προσοχής του Μεγάρου Μαξίμου, είναι η επιβεβαίωση της ιστορικής ρήσης του Ελευθερίου Βενιζέλου: Όταν τα πράγματα αλλάζουν, αλλάζει η στάση μας απέναντι στα πράγματα. Τα πράγματα άλλαξαν. Το ΠΑΣΟΚ όμως όχι…
