ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Η σχέση του Γιώργου Παπανδρέου με τον Κώστα Σημίτη δεν είχε ποτέ τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της… γειτνίασης. Ο πρώην πρωθυπουργός υπήρξε μάλλον… μη συμπαθής για το σύνολο της οικογένειας Παπανδρέου, από τα χρόνια που επένδυε και προέβαλε τον εαυτό του ως την «άλλη λύση» στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.
Το 1996 ωστόσο, ο «θρύλος» αφηγείται ότι ήταν η παρέμβαση του Γιώργου Παπανδρέου, μαζί με του Κώστα Λαλιώτη, οι πλέον κρίσιμες, για να επικρατήσει οριακά ο Κώστας Σημίτης του Άκη Τσοχατζόπουλου για την πρωθυπουργία, και με το πανίσχυρο όπλο της νομής της εξουσίας στα χέρια του, να κερδίσει και την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, στο Συνέδριο που διεξήχθη μια εβδομάδα μετά τον θάνατο του Ανδρέα.
Στα χρόνια του «εκσυγχρονισμού», ο Γιώργος Παπανδρέου είδε το πολιτικό του άστρο να ανατέλλει. Μετά το φιάσκο Οτσαλάν και τον εξοβελισμό του Θεόδωρου Πάγκαλου από το υπουργείο Εξωτερικών, έγινε εκείνος που, λόγω της θεσμικής του ιδιότητας, συνόδευε έναν κατεξοχήν διεθνιστή πρωθυπουργό στις επαφές του με τους ξένους ηγέτες.
Κάπως έτσι, η φιγούρα του Γιώργου Παπανδρέου έγινε γνωστή, οικεία και στη συνέχεια συμπαθής στους ξένους. Τόσο ώστε, όταν το 2003 ξεκίνησαν οι σκέψεις για την αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Σημίτης να μην έχει πολλά περιθώρια από το να δώσει το δαχτυλίδι στον 3ο Παπανδρέου που επρόκειτο να γίνει πρωθυπουργός. Άλλο αν ο αδελφός του Γιώργου, Νίκος, κατάλαβε από την πρώτη στιγμή, συγγραφέας γαρ, ότι το δαχτυλίδι αυτό ήταν πάρα πολύ θαμπό.
Στα πρώτα χρόνια του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε να αντιμετωπίσει τον μόνιμο βραχνά των «σημιτικών». Προέτρεψε τον Καραμανλή να… τον βοηθήσει να ματώσει το ΠΑΣΟΚ, οι συγκυρίες ωστόσο δεν επέτρεπαν τέτοιο ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών.
Μετά την ήττα στις εκλογές του 2007, που έστειλε τον Ευάγγελο Βενιζέλο… στο Ζάππειο, όλοι κατάλαβαν ότι οι «σημιτικοί» επέστρεφαν από την πίσω πόρτα. Το «μαγαζί» ωστόσο, δεν κατάφεραν να το ξαναπάρουν. Κάτι οι αυτοκαταστροφικές κινήσεις του πιο ευφυούς Έλληνα πολιτικού, όπως το «φονικό» βλέμμα σε εκείνον που του πέταξε καφέ στην πλάτη, και κάτι η εξόφθαλμη στήριξη των «σημιτικών», δεν ήθελε και πολύ για να ξυπνήσουν τα παπανδρεϊκά αντανακλαστικά του Κινήματος.
Έτσι, και με τη βοήθεια των «τσιφλικάδων» των ΔΕΚΟ, ο Γιώργος Παπανδρέου κράτησε το ΠΑΣΟΚ. Απέτρεψε τον Βενιζέλο από το να κάνει το δικό του κόμμα. Διέγραψε τον Σημίτη. Πάτησε πάνω στην προϊούσα διάβρωση της Νέας Διακυβέρνησης, και το 2009 επέστρεψε πανηγυρικά στην εξουσία, με το «Λεφτά υπάρχουν» να μοιάζει με το δικό του «Carmina Burana».
Σήμερα η «πράσινη» διακυβέρνηση έχει βρεθεί ενώπιον αδιεξόδου. Ακόμη και μέσα στο υπουργικό συμβούλιο, ο Γιώργος ακούει τον Βενιζέλο να αμφισβητεί ουσιαστικά τη δυνατότητά του να κυβερνήσει. Βλέπει τον Σημίτη να χρειάζεται 11 σελίδες δημόσιας τοποθέτησης, για να μας πείσει ότι ο «εκσυγχρονισμός» ήταν κάτι σαν τον «Χρυσό Αιώνα» σε… remake.
Και κάπου εκεί, έρχεται ο Καστανίδης. Και αποκαλύπτει ότι ο Κώστας Σημίτης είχε απορρίψει την πρότασή του για Ανεξάρτητη Αρχή που θα διενεργούσε τους διαγωνισμούς για τις προμήθειες του δημοσίου. Ξέρετε, εκεί όπου έγινε το πάρτι του αιώνα. Και φέρνει τον αφηγητή του «εκσυγχρονισμού» σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Ίσως τελικά, το ΠΑΣΟΚ… να ματώσει, έστω και με χρονοκαθυστέρηση. Μόνο που θα είναι εξαιρετικά δύσκολο το ΠΑΣΟΚ που θα ματώσει να είναι κάτι λιγότερο από το… όλον ΠΑΣΟΚ!
