Η διαβρωτική αβεβαιότητα που ενέσκηψε στον δημόσιο βίο, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαϊου, αναφορικά με τη βιωσιμότητα της πρόθεσης συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας ή… ανοχής, περισσότερων των δυο κομμάτων, έχει παραχωρήσει ωφέλιμο χώρο σε σενάρια και φήμες.
Κεντρική θέση στην καινούρια αυτή πραγματικότητα κατέχει το πρόσωπο που θα υποδειχτεί, θα στηριχτεί και θα λάβει ψήφο ανοχής για το αξίωμα του πρωθυπουργού. Το… προχθεσινό σενάριο αφορούσε τον ακαδημαϊκό Βασίλειο Μαρκεζίνη, το νεώτερο δείχνει στην κατεύθυνση μιας διακριτής προσωπικότητας από τον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Ο Φώτης Κουβέλης είναι μια προφανής επιλογή, και ήδη στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται να συζητούν σοβαρά την περίπτωσή του. Ο Γιάννης Δραγασάκης, από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ακούγεται επίσης ως ένας νηφάλιος συμβιβασμός, που θα επέτρεπε στην Κουμουνδούρου να συμμετάσχει στην κυβέρνηση και τη διαχείριση της εξουσίας για τους επόμενους μήνες. Το όνομα ωστόσο που δείχνει να κερδίζει διαρκώς πόντους, έστω σε επίπεδο παρασκηνίου, είναι αυτό του Νίκου Κωνσταντόπουλου.
Ο άλλοτε πρόεδρος του Συνασπισμού, παρ’ ολίγον Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2005, και προ μερικών ετών πρόεδρος του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού διαθέτει φυσικά το ειδικό βάρος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αξιώματος του πρωθυπουργού.
Το πραγματικό ερώτημα ωστόσο παροτρύνει για μια άλλη απάντηση: Ποιο θα είναι το περιεχόμενο και η μορφή μιας τέτοιας κυβέρνησης συνεργασίας, και φυσικά ποιος θα είναι ο χρονικός ορίζοντάς της. Πότε δηλαδή θα ξαναπάμε σε εκλογές, και ποιες θα είναι τότε οι διεθνείς συγκυρίες.
