Η ανακυττάρωση μιας κοινωνίας, προϋποθέτει την εκ των έσω αναγέννηση σε ιδέες, πρόσωπα και αφηγήσεις για το παρόν, ιδιαίτερα όμως για το μέλλον. Να δούμε δηλαδή νέους ανθρώπους, κοινωνούς καινούριων μηνυμάτων, στην πολιτική, την κοινωνία, τις τέχνες και τα γράμματα, την οικονομία, τα ΜΜΕ. Να γυρίζεις δίπλα σου και μπροστά σου, και να βλέπεις καινούρια πρόσωπα. Να ξεθολώσει η ματιά, άρα και η οπτική ολόκληρων γενεών, από τους ίδιους, πολυφορεμένους και κουραστικούς πλέον «ειδήμονες». Που εμφανίζονται σε κάθε δημόσιο βήμα, να μιλούν για τα πάντα, πάντοτε. Σε όλες τις περιστάσεις. Υποτιμώντας τη σοβαρότητα μιας κατάστασης. Προσπερνώντας την αναμενόμενη και ανθρώπινη αδυναμία τους, να διαχειριστούν με επάρκεια το θέμα για το οποίο έχουν κληθεί να μιλήσουν.Δείτε τι συμβαίνει στην τηλεόραση, στις ενημερωτικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων. Οι ίδιοι πολιτικοί. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι. Οι ίδιοι «πεφωτισμένοι» του ακαδημαϊκού και πνευματικού κόσμου. Λες και, ιδιαίτερα μετά το 2000, η Ελλάδα σταμάτησε να παράγει σκέψη. Ιδέες. Τολμηρά οράματα. Αλλά και προσωπικότητες, που θα εμπνεύσουν και θα παρακινήσουν υπερβάσεις. Στη ζωή του κάθε ατόμου. Στην κοινωνία. Στην πολιτική. Υπό μια έννοια, τόσο αρτηριοσκληρωτικοί που έχουμε αποδειχτεί, αδυνατώντας να μπολιάσουμε το εθνικό dna με ψήγματα μέλλοντος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι… και πολύ κρατήσαμε, μέχρι να μας βρει η κρίση που ζούμε, και να μας πάρει από κάτω.Ειδικά στην πολιτική… Εκεί είναι που η μελαγχολία ξεχειλίζει. Σε σημείο που σε κάνει να απορείς, αν τα ίδια πρόσωπα, βλέποντας τα οποία… άσπρισαν τα μαλλιά μας, δεν κουράστηκαν να λένε τα ίδια πράγματα, με το ίδιο λεξιλόγιο και τα ίδια νοήματα.
Όλοι αυτοί οι «ειδήμονες», από όλους τους τομείς και χώρους, μας έφεραν ως εδώ. Είναι συνυπεύθυνοι για την κρίση εθνικού προσανατολισμού που διέρχεται η Ελλάδα. Στοιχειώδης αξιοπρέπεια, θα τους οδηγούσε στο να επιλέξουν τη σιωπή, και τη διακριτική αποχώρηση από τον δημόσιο διάλογο. Σε τελική ανάλυση, υπάρχει και η… υποχρεωτική, πρόωρη συνταξιοδότηση. Για να ξεπεράσουμε το αδιέξοδο.
