Στο σταθμό της Λειψίας, στις δέκα το βράδυ, δεν υπήρχε ψυχή. Αραιά και πού κάποια τρένα αλλά στο μεγαλύτερο σε μέγεθος τερματικό σταθμό της Ευρώπης δυο τρία τρένα περνούν απαρατήρητα. Ο σταθμός της Λειψίας, με τον εντυπωσιακό θόλο από μέταλλο και γυαλί, είναι ένα αριστούργημα της σιδηροδρομικής αρχιτεκτονικής. Κατασκευασμένος κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε μάρτυρας της γερμανικής ιστορίας του εικοστού αιώνα, υπέστη σοβαρές ζημίες από τους βομβαρδισμούς του '45, αποκαταστάθηκε, είδε το '53 την πρώτη ευρεία διαδήλωση διαμαρτυρίας που πνίγηκε στο αίμα από το καθεστώς του Ούλμπριχτ, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του '90, στο πνεύμα των νέων καιρών, εκτεταμένες εργασίες του προσέθεσαν δύο ορόφους κάτω από το έδαφος και περισσότερα από εκατό καταστήματα. Είναι ένας χώρος όπου αισθάνεσαι ότι γράφτηκε Ιστορία. Οχι απαραίτητα τόσο εντυπωσιακή όσο η μουσική ιστορία που γράφτηκε λίγες εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα, στην Οπερα και στο Gewandhaus, όπου δοξάστηκε ο Μέντελσον, αλλά πάντως Ιστορία.
Κάπου στο βάθος μιας αποβάθρας, σε ουσιαστικά ανοιχτό χώρο, μου κίνησαν την προσοχή πέντε έξι άτομα που στέκονταν όρθια, χωρίς να μιλούν μεταξύ τους. Ηταν σαν μαλωμένη παρέα που κάποιος είχε δέσει με σκοινί και δεν την άφηνε να σκορπίσει στα τέσσερα σημεια του ορίζοντα αλλά που κανένας δεν ήθελε να κοιτάξει τον άλλο. Αλλος άνθρωπος δεν υπήρχε σε απόσταση δεκάδων μέτρων. Πλησίασα από περιέργεια. Στο έδαφος ήταν χαραγμένο ένα τετράγωνο, όχι μεγαλύτερο από δυόμισι επί δυόμισι και στη μέση μια κίτρινη πινακίδα ενημέρωνε ότι αυτός ήταν ο χώρος των καπνιστών. Καπνιστές, λοιπόν! Αλλά Γερμανοί καπνιστές. Γι' αυτό, κάπνιζαν μέσα στα ούτε οκτώ τετραγωνικά, χωρίς κανένας να διανοηθεί να πατήσει το πόδι του έξω. Να απομακρυνθεί ένα μέτρο, βρε αδελφέ. Πιθανώς, από μέσα τους να έλεγαν τα ίδια που λένε οι Ελληνες καπνιστές. Οτι παραβιάζονται τα ηθικά τους δικαιώματα, ότι προσβάλλεται η προσωπικότητά τους ή ότι ζουν κάτω από τη δικτατορία των μη καπνιστών. Αλλά ο νόμος είναι νόμος και αυτό σημαίνει ότι τηρείται. Ακόμη κι εκεί όπου δεν υπάρχει αστυνομικός ούτε για δείγμα.
Να ήταν μόνον η Γερμανία; Αντίστοιχοι νόμοι για την απαγόρευση του καπνίσματος ισχύουν σ' όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Ακόμη και στην Τουρκία το μέτρο εφαρμόζεται χωρίς ιδιαίτερες αντιρρήσεις. Μόνο στην Ελλάδα της ηρωοποιημένης και κοινωνικά νομιμοποιημένης παρανομίας μπορείς να μπεις ακόμη και σε δημόσια υπηρεσία και να σε αρπάξει η κάπνα από τα μούτρα...
Του Μάκη Βοϊτσίδη στον «Αγγελιοφόρο»
