Λέξη δεν λέχθηκε από τον Πρόεδρο στην Εορτή για τα Πενηντάχρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας για εκείνους που με το αίμα τους ίδρυσαν το κράτος. Απεναντίας ακούσαμε αρκετές φορές ότι το κράτος μας είναι «κοινή κατάκτηση» των Τουρκοκυπρίων και των Ελληνοκυπρίων. Δεν γνωρίζω καμιάν αναφορά σε Τουρκοκύπριο που αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία, εναντίον της αποικιοκρατίας. Ρουθούνι δεν έσπασε. Αντιθέτως, οι Τουρκοκύπριοι αγωνίζονταν με την καθοδήγηση της Άγκυρας και στενή συνεργασία με τους Βρετανούς για την επανάκτηση της Κύπρου, με ενδιάμεσους σταθμούς τη διχοτόμηση, απόσχιση και ενσωμάτωση στην Τουρκία τμήματος της νήσου. Τα σχέδιά τους υλοποιούνται σταδιακά και επιτυχώς. Συνεπώς, είναι καλά τα μαθήματα ιστορίας που μας παραδίδει ο Πρόεδρος για κάποια ασύγγνωστα λάθη των Ελληνοκυπρίων, αλλά είναι ασύγγνωστη πλάνη να παραποιεί ο ίδιος την ιστορία και να μας λέει από τα πιο επίσημα βήματα ότι το κράτος είναι «κοινή κατάκτηση» εκείνων που το ίδρυσαν και το υπερασπίστηκαν και εκείνων που το πολέμησαν και το κατεδαφίζουν συνεχώς. (Κι ακόμη ότι η «λεγόμενη μητέρα πατρίδα Ελλάδα», εισέβαλε στην Κύπρο. Όπως ακριβώς η Τουρκία). Και αν τελικά δεν μας απομένει καμία άλλη επιλογή πέρα από τον ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, όπως δήλωσε πανηγυρικάο Πρόεδρος, -μετά από εκατοντάδες προηγηθέντες τοιούτους εννοείται-, ας μη στηρίξουμε το νέο δημιούργημα του συμβιβασμού στο ψεύδος και στις παραισθήσεις. Γιατί το κράτος το δημιούργησε ο Αγώνας της ΕΟΚΑ. Ως σπονδή προς τους παντελώς αγνοηθέντες στα Πενηντάχρονα νεκρούς αναφέρω τους νεαρότερους των θυσιασθέντων, από έναν μακρύ κατάλογο γενναίων και ωραίων Ελλήνων που έλειπαν από τις τάξεις των σκολειών και της νιότης σε μια καθημαγμένη πατρίδα, αλλά πύκνωναν τις τάξεις των Ιερών Λόχων, πύκνωναν τις τάξεις των αγωνιστών που πολεμούσαν για την Αυτοδιάθεση των Λαών.
Σ' αυτούς χρωστάμε το κράτος και τις θέσεις μας.
Στο Νίκο Ευαγόρου, στην Ιερή Μνήμη του οποίου αφιερώνω το σημερινό σημείωμα, γιατί σήμερα είναι το μνημόσυνο της θυσίας του, ο οποίος επέλεξε συνειδητά να πεθάνει στον αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού για την Αυτοδιάθεση. Εφονεύθη την 5ην Οκτωβρίου του 1958 μετά από ενέδρα εναντίον φάλαγγας βρετανικών τεθωρακισμένων κοντά στο χωριό Φασούλα. Βρέθηκε δέκα ημέρες αργότερα, ενώ το άχραντό του σώμα έγινε βορά των ορνέων, όντας άταφο στην ερημιά.
Στον δεκαεννιάχρονο Μάκη Γιωργάλλα από τον Μαραθόβουνο, στον εικοσάχρονο Δημητράκη Χριστοδούλου από την Δερύνεια και στον 16χρονο μαθητή Μιχαήλ Γεωργίου από την Κισσόνεργα, που πολεμώντας ξεψύχησαν ψελλίζοντες: «Ζήτω η Ελλάδα».
Το κράτος το χρωστάμε στον δεκαεφτάχρονο έφηβο Πρόδρομο Ξενοφώντος, από το Αγριδάκι, του οποίου οι Άγγλοι βασανιστές συνέθλιψαν το κρανίο με την μέγγενη. Στον δεκαοχτάχρονο Γεώργιο Χριστοφόρου από την Έμπα και στον 17χρονο Λουκά Λουκά, από την Αγία Νάπα, που εδολοφονήθηκαν στα χέρια των ευγενών της αυτοκρατορίας με φρικτά βασανιστήρια.
Στον δεκαοκτάχρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη και σ' εκείνα τα τρία βασανιστικά λεπτά που πέρασε στην αγχόνη μέχρι να επέλθει ο θάνατος.
Κι ακόμη στον δεκαεννιάχρονο Χριστοφή Παναγίδη, από το χωριό Λύση, του οποίου το σώμα ανευρέθη διάτρητο από τους λογχισμούς Τούρκου επικουρικού.
Στον δολοφονηθέντα κατά τη διάρκεια μαθητικής διαδήλωσης στη Λεμεσό δεκαπεντάχρονο Ανδρέα Γεωργίου, από τη Διερώνα.
Στο εφτάχρονο παιδάκι, Δημητράκη Δημητριάδη, που έπεσε νεκρός ενώ πετροβολούσε τους Άγγλους σε διαδήλωση και έκτοτε φοράει τη φωτογραφία του στο πέτο της η Παλαιστίνη.
Το κράτος το χρωστάμε στα πάνσεπτα σώματα, τα διάτρητα από σφαίρες και λογχισμούς των Γεωργίου Χαραλάμπους, 18 χρονών, Πετράκη Κυπριανού, επίσης δεκαοκτώ χρονών, και των εικοσάχρονων Ανδρέα Ονησιφόρου από το Κολόσσι, Παναγιώτη Συμεού από την Πάχνα, Ιωνά Νικολάου και Κυριάκου Κολοκάση από το Γέρι.
Το κράτος το χρωστάμε στον Παναγιώτη Τουμάζο, συμμαθητή του Πετράκη Γιάλλουρου στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου, που στα 15 του χρόνια πήρε διάσελα κι ανηφοριές και έστηνε ενέδρες στους Άγγλους μέχρι που έπεσε κατά τη διάρκεια ενέδρας στον Καρβουνά, τον Οκτώβρη του 1958.
Το κράτος είναι δημιούργημα της Γαλανόλευκη ψυχής του Πετράκη Γιάλλουρου, που δέχθηκε κατάστηθα τις ριπές των Άγγλων όντας μπροστάρης σε μαθητική διαδήλωση στην πόλη του Ευαγόρα.
Στο άλικο αίμα του δεκαεφτάχρονου Τάκη Σοφοκλέους, και του δεκαοκτάχρονου Γεωργίου Παπαβερκίου.
Το κράτος το χρωστάμε στην ΠΑΝΔΗΜΗ αντίσταση ολόκληρου του Ελληνισμού, αλλά κυρίως σε όσους πολέμησαν και με πλήρη συνείδηση επέλεξαν το θάνατο για την Αυτοδιάθεση των Λαών. Σε όσους είχαν φάρο να καταυγάζει την πορεία τους, τον ακάθεκτο Ανθρωπισμό που εμπνέει η Ελευθερία του Πνεύματος και η Δημοκρατία, μέσα στον οποίο ποτέ δεν είχεν εμφιλοχωρήσει ούτε μίσος, ούτε φασισμός, ούτε εθνικιστική μισαλλοδοξία, ούτε εμφύλια παράκρουση, παρά μονάχα ο απέραντος κι ανέσπερος έρωτας για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.
Έτσι, το κράτος του οποίου προεδρεύει ο κύριος Χριστόφιας οικοδομήθηκε από τον Ακάθιστο Ανθρωπισμό και τον εκσυγχρονισμό εκείνων που δεν κατεδαφίζουν τα ιδανικά του Λαού. Που δεν κατεδαφίζουν το περί δικαίου αίσθημα του κάθε πολίτη. Και δεν είναι Εθνικισμός ο απέραντος έρωτας για την Ελευθερία και η συναίσθηση της τεράστιας ευθύνης να είναι κανείς Έλληνας.
