Το χιονισμένο τοπίο των ημερών μας παραπέμπει σε άλλες παλαιότερες εποχές, με την γιαγιά κοντά στο τζάκι πλέκοντας και διηγόντας όμορφα παραμύθια στα εγγόνια της που πολλές φορές τα δικά της βιώματα μετατρέπονταν σαν παραμύθια. Βιώματα που είχαν και το πόνο και το δάκρυ αλλά ταυτόχρονα έκρυβαν μέσα τους την ελπίδα του καλύτερου αύριο. Ιδιαιτέρα οι παππούδες και οι γιαγιάδες εκείνες που στο πέρασμα της ζωής βιώσαν τραγικά γεγονότα όπως αυτού του ξεριζωμού που γνώρισαν οι πρόσφυγες από το Πόντο. Ατέλειωτες οι αφηγήσεις τους ατελείωτο και το ενδιαφέρον των παιδιών που παρακολουθούσαν την εξιστόρηση γεγονότων με πολύ αφοσίωση και σεβασμό. Εξιστόρηση όπως μας τις περιέγραψε πριν από λίγες ημέρες ο παππούς Χαράλαμπος Μητσόγλου από την Νυμφόπετρα 109 χρόνων σήμερα και που ο ίδιος γνώρισε το δράμα των Ελλήνων του Πόντου κατά την περίοδο των διωγμών από τους Τούρκους και το τελικό ξεριζωμό από τις αιώνιες εστίες τους..
Στην φωτογραφία ο Πάππους Χαράλαμπος Μητσόγλου
