«Στο βουνό ψηλά εκεί στέκει εκκλησιά ερημική»... λέει το παραδοσιακό τραγούδι κι όμως το εκκλησάκι του Αι Γιάννη του Προδρόμου τρία χιλιόμετρα έξω από το χωριό Ασκό και σε μια μικρή κοιλάδα στο όρος Βόλβη είναι από τα πιο γνωστά όχι μόνο στην περιοχή αλλά και σε πιο μακρινούς τόπους...
Ο λόγος είναι η ιστορία και ο θρύλος που συνοδεύει το εκκλησάκι και την «θαυματουργή» πέτρα που χάνονται αιώνες πίσω, που η προφορική παράδοση θέλει την πέτρα να πιάνει στο κοίλος της κάθε άπιστο, συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Πριν λίγα χρόνια που δεν υπήρχαν τα μέσα μεταφοράς καραβάνια από διάφορες περιοχές με γαϊδουράκια και άλογα ακόμα και με τα πόδια ανηφόριζαν για να φτάσουν μετά από μέρες ταξιδιού στο στον Αι Γιάννη να προσκυνήσουν την εικόνα του Άγιου , να περάσουν από την πέτρα και να συμμετάσχουν στο ολονύκτιο πανηγύρι στις 23η προς 24η Ιουνίου. Στις διηγήσεις τους οι κάτοικοι της περιοχή συγκαταλέγουν στον θρύλο για την πέτρα και την ιστορία της αγαπημένης του Πασά της περιοχής που πήγε να περάσει από την πέτρα και η πέτρα την έπιασε. Τότε ο Πασάς μη έχοντας άλλο τρόπο να απελευθερώσει την αγαπημένη του διέταξε στους άνδρες της φρουράς του να σπάσουν την πέτρα και να την απεγκλωβίσουν και έτσι έγινε. Η αγαπημένη του απελευθερώθηκε και σώθηκε, όμως η πέτρα από τότε έμεινε μισή όπως λέει η παράδοση. Η εκκλησία αυτόν τον μύθο δεν τον αποδέχεται και θεωρεί ότι είναι ειδωλολατρικά κατάλοιπα. «Για εμάς, η πέτρα είναι θαυματουργή και αυτό το πιστεύουμε» λέει ο κάτοικος από τον Ασκό. 'Όταν υπάρχουν περιστατικά εγκλωβισμού, ο ιερέας σπεύδει με παρακλήσεις και ειδικές ευχές για τον απεγκλωβισμό του πιστού. Σε κάθε περίπτωση εκείνο που έχει σημασία είναι η συμμετοχή εκατοντάδων πιστών που κατακλύζουν τους γύρω χώρους και που προέρχονται από μακρινές περιοχές με μόνη θέληση την πίστη τους στον Αι Γιάννη.
στο φωτογραφικό στιγμιότυπο η πέτρα του Αϊ Γιάννη.
Χρήστος Γιαννακίδης
