Έκτακτη ανάρτηση.
- Το Μαξίμου εκφράζει τη δυσφορία του για τις δηλώσεις Φίλη αλλά δεν τίθεται θέμα απομάκρυνσης του υπουργού
- Έντονες αντιδράσεις και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες με τα στελέχη να εκδίδουν ανακοινώσεις
- Σύσσωμη η αντιπολίτευση ζητά από τον Αλέξη Τσίπρα να διώξει τον Νίκο Φίλη από την κυβέρνηση
- Ο Νίκος Φίλης μετά το σάλο μέσω κύκλων επιμένει στις απόψεις του
- Αφιέρωμα για τα γεγονότα που οδήγησαν στη Γενοκτονία των Ποντίων
Τεράστιο πολιτικό θέμα έχει προκύψει για την κυβέρνηση μετά τις άκρως προκλητικές δηλώσεις του υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη, για τη Γενοκτονία των Ποντίων, την οποία δεν αναγνωρίζει, σε αντίθεση με την ελληνική Βουλή που την έχει αναγνωρίσει επίσημα από το 1994.
Η κυβέρνηση με το αλαλούμ στα ισοδύναμα και πλέον τώρα με τις σφοδρές αντιδράσεις που έχει προκαλέσει ο υπουργός Παιδείας είναι πραγματικά κολλημένη στη γωνία, ενώ όπως όλα δείχνουν ενδεχόμενο αποπομπής ή παραίτησης του κ. Φίλη δεν υφίσταται.
Άλλωστε, ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας μπορεί να εξέφρασε τη δυσφορία του σε συνεργάτες του για τον κ. Φίλη αλλά αυτό μέχρι ένα ενδεχόμενο αποπομπής του υπουργού έχει μεγάλη απόσταση. Τον υπουργό Παιδείας "άδειασαν" επίσης ο Πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, ο πόντιος υφυπουργός Εξωτερικών, Γιάννης Αμανατίδης, ενώ και πολλοί βουλευτές καταφέρθηκαν εναντίον του για αυτές τις δηλώσεις. Και ο υπουργός Εσωτερικών, Παναγιώτης Κουρουμπλής είπε ότι διαφωνεί με τον υπουργό Παιδείας και ότι τα όσα είπε είναι προσωπική του άποψη.
Σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν την παραίτηση του υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη για την αμφισβήτηση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του πόντου. Μάλιστα, τόσο ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης από τη Νέα Δημοκρατία όσο και τα άλλα στελέχη των κομμάτων ζητούν από τον Αλέξη Τσίπρα να τοποθετηθεί επίσημα ζητώντας ουσιαστικά να ζητήσει την παραίτηση του υπουργού Παιδείας.
Πρόβλημα όμως υπάρχει και στο κυβερνητικό στρατόπεδο του εταίρου, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, καθώς τόσο το κόμμα όσο και στελέχη με ανακοινώσεις τους δήλωσαν πως δεν υιοθετούν τις δηλώσεις του Νίκου Φίλου ζητώντας από τον υπουργό να ανακαλέσει.
Το θέμα όμως σταδιακά ξεφεύγει από τα σύνορα της Ελλάδας, καθώς οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας έχουν προκαλέσει τις σφοδρές αντιδράσεις σύσσωμου του ποντιακού ελληνικού σε όλο τον πλανήτη. Η Διεθνής Συνομοσπονδία Ποντίων Ελλήνων, τονίζει σε ανακοίνωσή της ότι “δεν πρόκειται να ανεχθεί παραχάραξη της ιστορίας από κανέναν όσο ψηλά και αν βρίσκεται”. Χαρακτηρίζει “ανιστόρητες” τις απόψεις του κ. Φίλη και δηλώνει έτοιμη να ζητήσει την παραίτησή του, εφόσον δεν τις ανασκευάσει.
Επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Βουλής και τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων έστειλε για το θέμα η Παγκόσμια Συντονιστική Επιτροπή Ποντιακής Νεολαίας στην οποία τονίζεται ότι “η υποτίμηση ή η εξάλειψη ενός ιστορικού γεγονότος, αποτελεί μία ευθεία προσβολή της ιστορικής μας μνήμης αλλά και της υπόστασής μας ως κοινωνία”.
«Νέο Κεμάλ Ατατούρκ» χαρακτήρισε τον κ. Φίλη η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Χριστίνα Σαχινίδου.
Πέρα από τις απόψεις του κ. Φίλη πάντως τις οποίες όμως αν και προσωπικές, όταν της λέει ως υπουργός Παιδείας αποκτούν άλλο νόημα, η Γενοκτονία των Ποντίων είναι γεγονός και μάλιστα ιστορικό.
Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.
Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη.
Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά.
Συντάκτης: Πραξιτέλης Σαραντόπουλος
Πηγή: newsit.gr
Η Γενοκτονία των Ποντίων
Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
ΠΗΓΗ: .sansimera.gr
