Γιατί σιωπούν για το ασφαλιστικό;

 ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΨΙΝΗ

Ενα από τα ερωτήματα αιχμής, αν όχι το... θέμα, στο πεδίο της δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης για τις ευρωεκλογές είναι αν η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να διατηρήσει το κοινωνικό κράτος στην ήπειρο, όπου οι κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις που εκτρέφουν τον ρατσισμό και αναβιώνουν τα ναζιστικά κατάλοιπα αποδεικνύονται στον μεγαλύτερο κίνδυνο αποδυνάμωσης της δημοκρατίας.

Ακούγεται κοινότοπο, αλλά στον βαθμό που για τον Ελληνα ψηφοφόρο η φτώχεια, η εργασία και η σύνταξη και η διατήρηση ό,τι απέμεινε από τα δύο τελευταία, συνιστούν τα μείζονα θέματα κριτήρια επιλογής του ψηφοδελτίου, αξίζει να υπενθυμιστεί ο βασικός κανόνας: H καρδιά και οι αρτηρίες του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους που άνθησε και κινητροδότησε τη μακροβιότερη, ιστορικά, περίοδο ειρηνικής συνύπαρξης των ευρωπαϊκών κρατών, ήταν πάντα οι συντάξεις και η πρόνοια σε όλους όσοι ύστερα από κάποια περίοδο της ζωής εξαντλούν τον εργασιακό βίο. Η «αιμάτωση» της καρδιάς γινόταν πάντα με τους πόρους των εισφορών που συνόδευαν την εργασία, τις νέες θέσεις εργασίας και την ανάπτυξη.

Σήμερα, μπροστά στο κραχ και της εργασίας και των συντάξεων, προκαλεί έκπληξη το γεγονός της αποσιώπησης και της αλληλεπίδρασης αυτών των θεμάτων από τον προεκλογικό λόγο των κομμάτων.

Τα κόμματα, 26 ημέρες πριν από τις εκλογές, αποφεύγουν να μπουν στην ουσία και να πάρουν θέση επί της πραγματικής κατάστασης των Ταμείων, η οποία μπορεί σε γενικές γραμμές να περιγραφεί ως εξής:

Οι επικουρικές συντάξεις μετατρέπονται σε χαρτζιλίκι. Τα κεφάλαια για τις κύριες συντάξεις εξαντλούνται. Οι κοινωνικοί πόροι τελειώνουν και το Δημόσιο αδυνατεί να προϋπολογίσει όσα απαιτούνται για την εφαρμογή της βασικής σύνταξης από το 2015. Το μοντέλο της μαζικής και συλλογικής εργασίας έχει υποχωρήσει και μαζί με αυτό η χρηματοδότηση των συντάξεων με τους παραδοσιακούς τρόπους.

Το νέο συνταξιοδοτικό έρχεται ως αποτέλεσμα της ίδιας σκληρής πραγματικότητας στην αγορά εργασίας, είτε το επιβάλει είτε δεν το επιβάλει η τρόικα.

Ομως τα κόμματα δεν θέλουν να πάρουν θέση. Η Νέα Δημοκρατία ως συνήθως πάει τη συζήτηση στα τρωτά σημεία του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος με τη σειρά του μένει προσκολλημένος στο σκέλος της καταγγελίας των μνημονιακών ρυθμίσεων.

Το «Ποτάμι» «εξαντλείται» στα αυτονόητα περί μείωσης ασφαλιστικών εισφορών. Η «Ελιά» αναμασά τα περί χαμένης ευκαιρίας του ασφαλιστικού την περίοδο Γιαννίτση. Το «Σχέδιο Β» συναρτά όλα τα μεγάλα ζητήματα με την παραμονή της χώρας στο ευρώ, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στρέφει τη ματιά ακόμη πιο μακριά, καπιταλιστική ανάπτυξη και πάει λέγοντας.

Στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουν ότι οι περικοπές των συντάξεων είναι αναπόφευκτες. Αλλά ποιος θα τολμήσει να το πει;

"Καθημερινή"