“Το παιδί μου έφυγε. Δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Αλλά είναι κρίμα για τα άλλα παιδάκια που μένουν πίσω. Αυτά που είναι εκεί μέσα ή θα πάνε εκεί, δεν ξέρω τι θα αντιμετωπίσουν. Το τμήμα δεν έχει την αναγκαία υποδομή κι αντιμετωπίζει σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό, αλλά η πολιτεία αδιαφορεί”.
Κραυγή - γροθιά για τις τραγικές ελλείψεις του Εθνικού Συστήματος Υγείας βγάζει, μέσω της “ΜτΚ”, η κ. Ελένη Μέριανου, μητέρα της 6χρονης η οποία πριν από ένα μήνα έχασε τη ζωή της από το μικρόβιο κλεψιέλα στο παιδογκολογικό τμήμα του νοσοκομείου “ΑΧΕΠΑ” της Θεσσαλονίκης.
“Το παιδί μου μού έλεγε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι θέλει να γίνει καλά, ότι θέλει να ζήσει. Δεν παραπονιόταν. Μόνο αυτό ήθελε. Ακόμη και την τελευταία στιγμή πριν καταλήξει, μου έλεγε “μαμά, θα γίνω καλά”. Μέχρι που άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του”, λέει η χαροκαμένη μάνα που ξεγυμνώνει τη διάλυση της λειτουργίας των νοσοκομείων εξαιτίας των ελλείψεων σε έμψυχο δυναμικό, υποδομές και υλικά, ιδιαίτερα σε ένα χώρο που έχει να κάνει με μικρούς ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο και δίνουν καθημερινή μάχη για τη ζωή τους.
Οι θάνατοι από κλεψιέλα στη συγκεκριμένη μονάδα του “ΑΧΕΠΑ” ήταν δύο το τελευταίο διάστημα κι ένα από τα θύματα ήταν και η 6χρονη μικρούλα που έπασχε από οξεία μυελογενή λευχαιμία. Επίσης, ακόμη ένα παιδάκι που προσβλήθηκε από το ίδιο μικρόβιο, συνεχίζει να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.
Η τραγική μητέρα παραδέχεται ότι γιατροί και νοσηλευτές καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να τα βγάλουν πέρα, αλλά επισημαίνει τις σοβαρές ευθύνες της πολιτείας που έχει αφήσει στην τύχη του το συγκεκριμένο τμήμα.
“Δεν ρίχνω ευθύνες στους γιατρούς. Ας μην λειτουργεί, όμως, τμήμα στη Θεσσαλονίκη, εάν δεν υπάρχει υποδομή. Είναι καλύτερο να μας καταντήσουν τριτοκοσμική χώρα και να ‘φεύγουν’ έτσι τα παιδάκια; Δεν το καταλαβαίνω”, λέει χαρακτηριστικά η κ. Μέριανου.
Όπως καταγγέλλει, μέσα από την περιπέτεια που βίωσε η ίδια, διαπίστωσε τη “γύμνια” του ΕΣΥ, καθώς στο “ΑΧΕΠΑ” δεν υπάρχει παιδοχειρουργικό τμήμα και οι μικροί ογκολογικοί ασθενείς διακομίζονται με ασθενοφόρο του “Χαμόγελου του Παιδιού” στο “Γ. Γεννηματάς” για την τοποθέτηση ειδικών καθετήρων. Επίσης, για να υποβληθούν σε ακτινογραφία σε όρθια θέση, πρέπει να κατέβουν δύο ορόφους κάτω από το παιδογκολογικό τμήμα και να περάσουν από θαλάμους ασθενών, κινδυνεύοντας να κολλήσουν ο,τιδήποτε, καθώς το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι πεσμένο κι άρα εξαιρετικά ευάλωτο. Εξάλλου, το νοσηλευτικό προσωπικό είναι το ίδιο και για την παιδιατρική κλινική, όπου νοσηλεύονται παιδιά που εισάγονται με γαστρεντερίτιδες, ιώσεις, λοιμώξεις και για το παιδογκολογικό τμήμα όπου νοσηλεύονται παιδάκια με λευχαιμία και όγκους που είναι σε ανοσοκαταστολή. Συνεπώς, δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις για να λειτουργεί ένα τέτοιο τμήμα.
“Χάθηκε μέσα σε δύο μέρες”
Όπως λέει η κ. Μέριανου, η 6χρονη κορούλα της νοσηλευόταν από τις 25 Σεπτεμβρίου και για ενάμιση μήνα στο παιδογκολογικό τμήμα του “ΑΧΕΠΑ”, καθώς είχε συχνούς πυρετούς. Οι γιατροί τής έκαναν εξετάσεις αίματος και καλλιέργειες, αλλά δεν είχαν βρει κάποιο μικρόβιο. Λίγες ημέρες πριν εντοπιστεί το μικρόβιο είχαν κάνει μυελόγραμμα και διαπίστωσαν ότι τα καρκινικά κύτταρα ήταν σε ύφεση. Ακολούθησε η τρίτη θεραπεία με πολύ ισχυρά φάρμακα κι ήταν αναμενόμενο να πέσει το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού. Το μικρόβιο, όμως, ακόμη δεν είχε εντοπιστεί.
“Την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου εντόπισαν την κλεψιέλα. Το παιδί μου είχε 40 λευκά εκείνη την ημέρα, που σημαίνει μηδέν άμυνα. Κι από κει που ήταν όλο τραγούδια και διαβάσματα, ‘έπεσε’. Κοιμόταν όλη μέρα. Πρήζονταν τα ποδαράκια του. Άρχισε να πρήζεται η κοιλίτσα του. Έχει λίγα αέρια, μου είπαν. Έκαναν ακτινογραφία και υπέρηχο. Το Σάββατο το πρωί το παιδί είχε δυσφορία. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Βογκούσε”, περιγράφει η κ. Μέριανου.
Σύμφωνα με την ίδια, “ήρθε η ειδικευόμενη, η οποία ήταν όλη μέρα πάνω από το παιδί. Αλλά δεν μπορεί να γίνεται διάγνωση με τον ειδικό γιατρό από το τηλέφωνο”.
Όπως εξηγεί, στο τμήμα υπάρχουν παιδογκολόγος και αιματολόγος, αλλά δεν υπάρχουν άλλες ειδικότητες. Δηλαδή, αν το παιδί είχε δυσφορία στην αναπνοή, δεν υπήρχε πνευμονολόγος να το δει.
“Ξέρω καλά, ότι σ’ αυτές τις ασθένειες οι πιθανότητες είναι 50-50. Ο ασθενής ή θα τα καταφέρει ή δεν θα τα καταφέρει. Κι εγώ όταν μου είπαν ότι το παιδί μου πάσχει από λευχαιμία, ήξερα ότι ήταν μονόδρομος. Ή θα γινόταν καλά ή δεν θα γινόταν. Αλλά συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα και με τέτοιο τρόπο, που είδα ότι δεν υπάρχει υποδομή στα ελληνικά νοσοκομεία”, λέει η τραγική μητέρα.
Για καθετήρες στο “Γ. Γεννηματάς”
Όπως περιγράφει η ίδια, ένα παιδί με λευχαιμία αναγκαστικά ζει σε αποστειρωμένο περιβάλλον, ενώ δεν πρέπει να βγαίνει έξω από το χώρο του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται, διότι με τις χημειοθεραπείες πέφτει σημαντικά η άμυνα του οργανισμού κι εγκυμονεί ο κίνδυνος να κολλήσει μικρόβια. Ωστόσο, εξαιτίας της έλλειψης παιδοχειρουργικού τμήματος στο “ΑΧΕΠΑ”, πρέπει να διακομίζεται στο “Γ. Γεννηματάς” για να του βάλουν ειδικό καθετήρα απ’ όπου γίνονται οι θεραπείες και η λήψη αίματος, ώστε να μην το τρυπούν συνέχεια.
“Η διάγνωση έγινε στο τέλος Αυγούστου. Αρχές Σεπτεμβρίου πήγαμε στο Γ. Γεννηματάς. Διακομίστηκε με ασθενοφόρο του ‘Χαμόγελου του Παιδιού’. Αν δείτε πώς είναι το παιδοχειρουργικό στο “Γ. Γεννηματάς”, θα καταλάβετε ότι δεν θα έπρεπε να λειτουργεί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι συνθήκες επικρατούν. Και να σας το περιγράψω, θα λέτε ότι λέω ψέματα. Πήγαμε σε ένα δωμάτιο μαζί με μιαν άλλη μαμά που ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο και το δωμάτιο το καθαρίζαμε με μωρομάντιλα και απολυμαντικό υγρό. Και ήταν και δωμάτιο που προοριζόταν μόνο για μας, λόγω λευχαιμίας. Ο τραυματιοφορέας που μας μετέφερε στο χειρουργείο κάπνιζε έξω και μετά μετέφερε τα παιδιά με το φορείο. Και τα παιδιά υποτίθεται ότι δεν πρέπει να εκτεθούν σε μικρόβια”, θυμάται η κ. Μέριανου.
Παράλληλα, αναφέρει ότι μετά από καιρό, το σημείο όπου είχε τοποθετηθεί ο καθετήρας στην 6χρονη, μολύνθηκε κι άρχισε να πρήζεται. Ξαναπήγαν στο “Γ. Γεννηματάς” για να της το αφαιρέσουν, αλλά της άφησαν υπόλειμμα μέσα. Είκοσι μέρες αργότερα πήγαν για τρίτη φορά στο “Γ. Γεννηματάς” για να αφαιρέσουν το υπόλειμμα κι ενώ το παιδί είχε συνεχώς πυρετούς.
Οι κίνδυνοι
Το πρώτο διάστημα μετά τη διάγνωση, η κορούλα της υποβαλλόταν σε θεραπείες, αλλά για δύο Σαββατοκύριακα μπόρεσαν να την πάρουν στο σπίτι. Ήταν καλό και για την ψυχολογία της μικρής.
“Όταν γυρίσαμε στο νοσοκομείο και έπρεπε να εισαχθούμε για θεραπεία, περιμέναμε πέντε ώρες. Το παιδογκολογικό τμήμα έχει έναν προθάλαμο, όπου κάθονται οι γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά τους για αυθημερόν εξετάσεις. Πήγαμε 9 το πρωί και μας πήγαν στο δωμάτιο στις δύο μετά το μεσημέρι. Όλες αυτές τις ώρες το παιδί μου φορούσε μάσκα. Πόσο πια αυτό το παιδί να περιμένει σε ένα χώρο όπου περνάνε νοσηλεύτριες, παιδάκια που μπαίνουν για εξετάσεις, εγώ, ο άντρας μου. Δηλαδή, έρχομαι για θεραπεία. Βάλε με στο δωμάτιό μου”, λέει η μητέρα και προσθέτει ότι “στο τμήμα εγώ φορούσα μάσκα. Όμως, μέσα έρχονται φοιτητές να παρακολουθήσουν. Λογικό είναι, αλλά όταν πρόκειται για παιδιά με τέτοια νόσο, δεν θα έπρεπε να μπαίνουν. Γιατί οι φοιτητές μπορεί να μπουν μετά σε ένα λεωφορείο ή να βρεθούν σε άλλο χώρο με πολύ κόσμο και να μεταφέρουν μικρόβια. Φανταστείτε, ότι το μικρότερο αγοράκι μου ήταν 16 μηνών όταν μπήκαμε στο νοσοκομείο και η κορούλα μου δεν είδε το αδερφάκι της παρά μόνο μία φορά πίσω από ένα τζάμι. Εγώ προσπαθούσα να τηρώ τις προϋποθέσεις όπως μου είχαν πει”.
Παράλληλα, περιγράφει ότι “ακόμη και για ακτινογραφία κατεβαίναμε δύο ορόφους κάτω στο ΑΧΕΠΑ. Δεν μπορεί να περνάμε ολόκληρους θαλάμους νοσοκομείου με ασθενείς με διάφορες αρρώστιες που μπορεί να κολλήσει το παραμικρό. Επίσης, κάποια δείγματα που χρειάζονταν για ειδικό έλεγχο που γινόταν σε άλλο νοσοκομείο εκτός ΑΧΕΠΑ, έπρεπε να τα μεταφέρει ο σύζυγός μου στο Παπανικολάου. Δηλαδή, αν ο σύζυγός μου εργαζόταν ή ήταν σε άλλη χώρα, ποιος θα τα πήγαινε;”.
Είναι κρίμα να χαθούν κι άλλες ψυχούλες
Ο θείος της 6χρονης, Χρήστος Μέριανος επισημαίνει ότι η ανιψούλα του χρειάστηκε να φύγει τρεις φορές από το “ΑΧΕΠΑ” προς το “Γ. Γεννηματάς” για το θέμα με τον ειδικό καθετήρα, ενώ θα έπρεπε να αποφεύγονται τέτοιες μετακινήσεις λόγω των μικροβίων που μπορεί να κολλήσουν οι μικροί ασθενείς με λευχαιμία.
Επίσης, αναφέρει ότι στο χώρο όπου νοσηλεύονται τα παιδιά δεν μένουν μόνα τους όπως θα έπρεπε, αλλά με τις μαμάδες τους και κάποιες φορές τα επισκέπτονται και συγγενείς που μπορεί να μεταφέρουν μικρόβια. Γιατί όμως γίνεται αυτό; Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει το απαραίτητο προσωπικό για να εξυπηρετεί τους ασθενείς, ώστε να μην χρειάζεται να μένουν μαζί τους οι συγγενείς.
Ο ίδιος τονίζει, ότι ακόμη και σε ένα τμήμα όπως το παιδογκολογικό, δεν υπάρχουν ούτε τα απαραίτητα υλικά όπως γάντια, μάσκες, απολυμαντικά κι άλλα παρόμοια, τα οποία πολλές φορές αγοράζουν οι ίδιοι οι γονείς.
“Όλα αυτά ήταν μόνο μερικά από τα προβλήματα που αντιμετώπισαν τα δύο παιδάκια που κάθε μέρα πάλευαν για να ζήσουν και το μόνο που ήθελαν ήταν να τους δοθεί η ευκαιρία να κερδίσουν αυτήν τη μάχη. Μια ευκαιρία που πλέον ο “κύριος” Άδωνις την έχει αφαιρέσει από όλους και κυρίως απ’ αυτά τα παιδιά, γιατί η λαιμητόμος στην Υγεία δεν θα κοιτάξει ηλικίες, ούτε θα κάνει διακρίσεις. Οι γιατροί έχουν κι αυτοί μερίδιο ευθύνης, όχι γιατί δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά γιατί δέχονται να μην τους αφήνουν να κάνουν σωστά η δουλειά τους”, δηλώνει ο κ. Μέριανος.
Τα προβλήματα
Όπως έχει επανειλημμένα γράψει η “ΜτΚ”, “αγκάθι” για το ΑΧΕΠΑ παραμένει και η έλλειψη μαγνητικού τομογράφου τα τελευταία έξι χρόνια. Το μηχάνημα που υπήρχε χάλασε εξαιτίας της παλαιότητάς του και μέχρι σήμερα δεν έχει αντικατασταθεί. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και αφορά όλους τους ασθενείς, ειδικά όμως τα παιδάκια με καρκίνο που πρέπει να διακομίζονται στο ‘Παπαγεωργίου’, το ‘Παπανικολάου’ και το ‘Ιπποκράτειο’. Φυσικά, κατά τη διακομιδή τους με ασθενοφόρο συνοδεύονται από γιατρό, γεγονός που σημαίνει ότι μένουν κενά στο νοσοκομείο. Αυτή τη στιγμή, έχει ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός για την προμήθεια του μαγνητικού και αναμένεται η ένταξή του για χρηματοδότηση μέσω του ΕΣΠΑ 2014.
Δυστυχώς, η ελληνική πραγματικότητα δεν επιτρέπει όχι μόνο πολυτέλειες, αλλά ούτε καν τα αυτονόητα για την ενίσχυση των νοσοκομείων. Έτσι, η ελληνική πολιτεία, παραδεχόμενη την ανικανότητά της να διορίσει προσωπικό σε τμήματα-κλειδιά, επινόησε τους πανεπιστημιακούς υποτρόφους. Πρόκειται για γιατρούς που θα δουλεύουν σε τμήματα των νοσοκομείων κι ανάλογα με το πόσες ώρες δουλεύουν, θα πληρώνονται από... σπόνσορα που θα πρέπει να βρει το ίδιο το νοσοκομείο.
Ήδη, για τη στελέχωση του παιδογκολογικού τμήματος του “ΑΧΕΠΑ” έχουν προκηρυχτεί δύο θέσεις παιδιάτρων, που θα κάνουν εξάωρη ημερήσια εργασία και θα συμμετέχουν και στις εφημερίες. Σπόνσορας θα είναι ο Σύλλογος Γονέων Παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες Βόρειας Ελλάδας “Η Λάμψη”, η οποία θα καταθέσει τα χρήματα για μισθούς ενός έτους στον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Έρευνας του ΑΠΘ και μέσω αυτού θα πληρώνονται οι δύο γιατροί. Δηλαδή, οι γονείς θα πληρώνουν από την τσέπη τους για να μπορούν να έχουν φροντίδα τα άρρωστα παιδιά τους.
