Σκληρή κριτική στην Κυβέρνηση και ιδιαιτέρως στην πολιτική ηεγσία του Υπουργείου Παιδείας ασκεί ο Βουλευτής Αχαϊας Νίκος Ι. Νικολόπουλος, κατηγορώντας την για εχθρική και παράλογη συμπεριφορά σε αιτήματα εκπαιδευτικών με ποσοστό αναπηρίας μεγαλύτερο από 67%, για μεταθέσεις ή αποσπάσεις.
Ο κ. Νικολόπουλος, κατέθεσε Ερώτηση προς την Υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, αν θα ικανοποηθόύν τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών για μεταθέσεις ή αποσπάσεις τον τόπο μόνιμης κατοικίας τους όπως η λογική αλλά και η ηθική επιβάλλει.Αφορμή για την πολιτική παρέμβαση του Βουλευτή, η περίπτωση του τυφλού εκπαιδευτικού Μποζ Ερσίν από την Ξάνθη, ο οποίος με το Νόμο 3794/09 και το Νόμο 3848/10, διορίστηκε επιτέλους, μόνιμος εκπαιδευτικός έχοντας 12μηνη προϋπηρεσία, στο Νομό Βοιωτίας όπου αναγκάζεται να μετακομίσει με την σύζυγό του η οποία διανύει τον 5° μήνα της εγκυμοσύνης της και έχει επαπειλούμενη κύηση.Μετά από αίτησή του για απόσπαση ή μετάθεση εξ αιτίας της ιδιαιτερότητας της κατάστασής του, η επίσημη απάντηση του Υπουργείου Παιδείας ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ, κατά τον ίδιο, ότι ήταν δική του επιλογή να τοποθετηθεί εκεί και ότι είναι εκείνος συνυπεύθυνος! Κατά τον κ. Ερσίν, στην περιοχή κατοικίας του, στο Σχολείο Τυφλών όπου έχει εργαστεί επί δύο χρόνια, υπάρχουν δύο οργανικά κενά και άρα το αίτημά του μπορεί να ικανοποιηθεί.«Η απάντηση είναι προκλητική. Η πολιτική αντιμετώπιση του ανθρώπου αυτού αλλά και όλων όσοι αντιμετωπίζουν ίδιο πρόβλημα είναι προκλητική. Η Κυβέρνηση είναι εχθρική, παράλογη και ανάλγητη. Είναι λοιπόν επιλογή του ανθρώπου αυτού, να διοριστεί μακριά από τον τόπο μόνιμης κατοικίας του; Είναι επιλογή του ανθρώπου αυτού, η αυτονόητη επιλογή του στο δίλημμα «δουλειά ή ανεργία; Μόνιμη εργασία όπου σου λένε ή αναπληρωτής ή ωρομίσθιος;» Αλλά δουλειά όπου διατάζει το Υπουργείο;», δήλωσε ο κ. Νικολόπουλος και κατέληξε: «Είναι λυπηρή μα και εξοργιστική η εχθρική συμπεριφορά της Πολιτείας στα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες που καλούνται να αντιμετωπίσουν την αδιαφορία του Κράτους σε όλα τα επίπεδα. [«Κολύμπησαν»] μόνοι και αβοήθητοι στον [«ωκεανό»] του συστήματος εκπαίδευσης για να σπουδάσουν. Τα κατάφεραν στηριζόμενοι στις δικές τους ξεχωριστές δυνάμεις, την ελπίδα και το όραμά τους. Και τώρα τους εξαναγκάζουν να [«βουτήξουν»] πάλι στα βαθιά [«νερά»] της αδιαφορίας και του κοινωνικού και εργασιακού αποκλεισμού».
