Δέσαμε τις ζώνες, απενεργοποιήσαμε τις ηλεκτρονικές συσκευές και ετοιμαστήκαμε για την προσγείωση στο αεροδρόμιο της Στουτγάρδης. Κάθε φορά, η ίδια ιστορία. Προσπαθώ να δω στην πόλη, που κάπως να μοιάζει με αυτό που εμείς θεωρούμε πόλη, μια συμπαγή ενότητα κτιρίων, έστω και με τις συνηθισμένες κεντροευρωπαϊκές πράσινες παρεμβολές. Μάταια και πάλι. Είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις τι είναι πόλη και τι είναι δάσος. Η Στουτγάρδη είναι ένα ψηφιδωτό από μονοκατοικίες, πάρκα, εργοστάσια, χωράφια, οικισμούς, δάση, που όλα αυτά εναλλάσσονται, αλλά τίποτε δε δεσπόζει στο τοπίο. Η πρωτεύουσα της Βάδης - Βιτεμβέργης δεν είναι η τυπική τουριστική πόλη -άλλωστε ένα μεγάλο τμήμα της ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς στον Πόλεμο. Όποιος έχει να διαθέσει δυο μέρες στην περιοχή είναι σίγουρο ότι θα αρχίσει από το Τίμπινγκεν (την Τιβίγη των σχολικών μας εγχειριδίων) ή τη Χαϊδελβέργη -αρχοντικές καθώς υψώνονται στις όχθες του Νέκαρ και ζωντανές χάρη στην υψηλών προδιαγραφών σπουδαστική ζωή. Είναι, όμως, όμορφη και λειτουργική για τους κατοίκους της. Οι τουριστικοί οδηγοί διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει σημείο της Στουτγάρδης που να απέχει περισσότερα από πεντακόσια μέτρα από πάρκο. Αλλά δε χρειάζεται μεζούρα. Ακριβώς δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό κατηφορίζει μια πλαγιά με αμπέλια. Τα οποία, παραδόξως, καλλιεργούνται. Αμπέλια στα διακόσια μέτρα από τις σιδηροδρομικό σταθμό δεν υπάρχουν πλέον ούτε στο Αμύνταιο. Στην επιστροφή, για άλλη μια φορά, θα προσπαθήσω να δω από ψηλά, έστω ένα σημείο της Θεσσαλονίκης που να μη θυμίζει Τρίτο Κόσμο και, μάλιστα, σε τροχιά παρακμής. Μάταια και πάλι. Το χάλι της πόλης γίνεται ακόμη πιο αισθητό από ψηλά, ιδίως αν έρχεσαι με παραστάσεις Ευρώπης. Η Θεσσαλονίκη είναι μία θάλασσα από μπετόν, που αρχίζει από τη Σίνδο και καταλήγει στην Αγία Τριάδα, προσπαθώντας να εξαφανίσει και τις τελευταίες νησίδες αγροτικών δραστηριοτήτων. Εδώ οδήγησαν τα πράγματα η ανοχή στα αυθαίρετα, οι ακατανόητα υψηλοί συντελεστές δόμησης και η παραδοσιακή μέθοδος «επεκτάσεων» υπό την πίεση των «τοπικών κοινωνιών» και των εκλογικών σκοπιμοτήτων. Να επεκτείνεται ο Εύοσμος προς το Ωραιόκαστρο και το Ωραιόκαστρο προς τα πτηνοτροφεία της Νεοχωρούδας, ώστε να δημιουργούνται ξεκούραστες υπεροψίες. «Μαζί το φάγαμε, επιτρέποντάς σας να χτίζετε τα πάντα», θ' απαντούσε ένας άλλος Πάγκαλος σε όποιον αναρωτιόταν υποκριτικά «πού πήγαν τα κλεμμένα» του περιβάλλοντος.
Μάκης Βοϊτσίδης
