Την περασμένη Κυριακή, Κυριακή του ασώτου, οι λεχρίτες της Θεσσαλονίκης εόρτασαν την ημέρα αυτή όπως επίταση το έθιμο, με κρασοκατάνυξη και γλέντι μέχρι τελικής πτώσης. Οι λεχρίτες της Θεσσαλονίκης κατόρθωσαν μέσα στην πορεία του χρόνου να αποδώσουν διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο στην ιδιότητα του λεχρίτη, που σε ορισμένες περιοχές και ιδιαιτέρα στα παλιά χρόνια η έννοια της λέξης «λεχρίτης» προκαλούσε αποστροφή και κατά κάποιον τρόπο ήταν υβριστική έκφραση για τον άνθρωπο. Σήμερα ο λεχρίτης, θεωρείται ο άνθρωπος ο γλεντζές, ο μποέμ , που χαίρεται την ζωή και διασκεδάζει με τις παρέες, γυρίζοντας τα σοκάκια με καντάδες και μελωδίες. Ουσιαστικά ενσωμάτωσαν στα δικά τους μέτρα του κανταδόρους των παλαιότερων εποχών που ομάδες νέων στα χωριά όταν έπεφτε το σκοτάδι έβγαιναν στα σοκάκια των χωριών τραγουδώντας τραγούδια της εποχής που το περιεχόμενο τους κέντριζε το ενδιαφέρων των νεαρών κοριτσιών. Οι κανταδόροι έμελε να είναι είδος ψυχαγωγίας για τα χωριά και είχαν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας τους. Ορισμένοι κανταδόροι είχαν μελωδικές φωνές και οι οποίοι ακλούθησαν και μουσικά μονοπάτια. Κανταδόροι που άφησαν εποχή τα παλιά χρόνια ήταν και οι νέοι της Νυμφόπετρας. Σήμερα στις συναντήσεις τους αναπολούν τις όμορφες κανταδόρικες στιγμές που έζησαν. Στιγμές που έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη τους
