Ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται αρκετά χρόνια στην ενεργό πολιτική, για να γνωρίζει… δια ζώσης, ότι η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων, κάθε άλλο παρά σπάνιο φαινόμενο συνιστά. Όπως συμβαίνει και με τη… διάσταση ανάμεσα στις στοχεύσεις και τις στρατηγικές επιθυμίες ενός πολιτικού, και την πραγματικότητα.
Στο πρόσφατο Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον Κάρολο Παπούλια, ξεκαθάρισε ότι θα εξαντλήσει την τετραετία που ξεκίνησε το 2009. Στο διάγγελμά του, το βράδυ της ίδιας ημέρας, επανέλαβε ότι δεν προτίθεται να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές. Το… repeat έγινε και από την Αγία Λαύρα την προηγούμενη Κυριακή. Στο δε, ίδιο μήκος κύματος, κινούνται και οι πολιτικές διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου. Είναι εύλογο να μην επιθυμεί ο Πρωθυπουργός εκλογές, σε ένα περιβάλλον όπου η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν ήδη προσπεράσει, το Κίνημα των «Αγανακτισμένων» στοχοποιεί πρωτίστως την Κυβέρνηση, η κοινωνική δυσφορία κοχλάζει, και το ΠΑΣΟΚ… κάνει ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών, με επιστολές «αγωνίας».
Το δομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι η προοπτική να προσέλθει στις κάλπες, ως αρχηγός ενός «στρατού ατάκτων». Που θα έχουν στρέψει το βλέμμα τους στην επόμενη ημέρα, και όχι στην εκλογική μάχη. Με ό, τι θα συνεπάγεται κάτι τέτοιο για τη στοχοπροσήλωσή τους, στον αγώνα πολιτικής επιβίωσης του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας.
Στο ερώτημα αν ο Πρωθυπουργός θέλει εκλογές, η απάντηση έχει ήδη δοθεί, και είναι αρνητική, μετά αυταπόδεικτης ειλικρίνειας. Το πραγματικό ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο Γιώργος Παπανδρέου όμως, είναι άλλο: Μπορεί να αποφύγει τις εκλογές, εδώ που έφτασαν τα πράγματα;
