ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ
Είναι δεδομένο ότι τα νέα μέτρα προκαλούν σοβαρές αδικίες ,προσωπικά και οικονομικά αδιέξοδα στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας και αδυναμία επιβίωσης σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της.
Ο κεντρικός στόχος του πολιτικού συστήματος θα πρέπει να είναι η υπεύθυνη διαχείριση της κρίσης ώστε ν’ αντέξει η κοινωνία , να υπάρξει προοπτική για τις νεότερες γενιές και να μην απαξιωθεί το υπάρχον δυναμικό.
Η συνειδητοποίηση των ουσιαστικών προβλημάτων της Ελληνικής οικονομίας μπορεί να οδηγήσει στην υπευθυνότητα για τη λήψη αποφάσεων σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο στη σωστή κατεύθυνση με μακροπρόθεσμο στόχο τη πραγματική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.
Είναι πλέον σχεδόν κοινά αποδεκτό ότι η επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος είναι άμεση συνάρτηση της επίλυσης των αδυναμιών στη πραγματική οικονομία. Το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο αντανακλά τις έντονες θεσμικές αγκυλώσεις ,την ανεπαρκή δυναμικότητα στο τομέα της παραγωγής( αγροτικής, μεταποιητικής, ενεργειακής)και το χαμηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας.
H βελτίωση της ανταγωνιστικότητας είναι το συνεκτικό στοιχείο και σημείο αναφοράς στο μνημόνιο ΙΙ. Στόχευση είναι η βελτίωση του οικονομικού περιβάλλοντος με προώθηση της κινητικότητας και απελευθέρωση των δυνάμεων της αγοράς ώστε να προσελκυσθούν επενδύσεις και ν’ αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα.
Το βιοτικό επίπεδο, δηλαδή το επίπεδο της μισθοδοσίας σε συνδυασμό με το επίπεδο τιμών των αγαθών και των υπηρεσιών είναι συνάρτηση του επιπέδου παραγωγικότητας.
Ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα είναι έννοιες συνδεδεμένες αλλά και διαφοροποιημένες. Το επιθυμητό είναι η υψηλή παραγωγικότητα να συνοδεύεται από υψηλή ανταγωνιστικότητα. Οι ΗΠΑ έχουν πολύ υψηλό δείκτη παραγωγικότητας , αλλά δεν είναι πολύ ανταγωνιστικές. Η Κίνα είναι ανταγωνιστική αλλά δεν έχει υψηλό δείκτη παραγωγικότητας. Η Γερμανία είναι και παραγωγική και ανταγωνιστική. Μία χώρα με χαμηλή παραγωγικότητα μπορεί να είναι ανταγωνιστική εφ’ όσον έχει χαμηλό εργατικό κόστος.
Οσον αφορά την Ελλάδα τα δεδομένα της πραγματικής οικονομίας οδηγούν σε δυσάρεστα συμπεράσματα για την σχέση παραγωγικότητα/κόστος εργασίας. Τα προΐόντα τα οποία παράγονται στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένα στο διεθνή ανταγωνισμό από χώρες με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος εργασίας. Η πολιτική η οποία ακολουθήθηκε τη τελευταία 30 ετία ή μάλλον η έλλειψη στρατηγικής και σχεδιασμού βοήθησε τη προοδευτική υποβάθμιση της θέσης της Ελληνικής παραγωγής στο παγκοσμιοποιημένο πλέον σύστημα παραγωγής και διανομής αγαθών. Δεν προωθήθηκε η δημιουργία δραστηριοτήτων με μεγαλύτερο τεχνολογικό περιεχόμενο οι οποίες περιέχουν μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία , δηλαδή υψηλότερη παραγωγικότητα. Το αρνητικό επιχειρηματικό περιβάλλον , η μη σύνδεση της εκπαίδευσης και της επαγγελματικής κατάρτισης από τις πραγματικές και δυναμικές ανάγκες της οικονομίας και των επιχειρήσεων, η εύκολη πρόσβαση στην εξωτερική δανειοδότηση και η κακή χρήση των Ευρωπαΐκών κονδυλίων εμπόδισαν την ενσωμάτωση της Ελληνικής οικονομίας –στο επίπεδο που της αρμόζει για το βιοτικό της επίπεδο– στη παγκοσμιοποιημένη παραγωγή.
Από την οπτική γωνιά της προσφοράς σε σχέση με το κριτήριο της ανταγωνιστικότητας και λαμβάνοντας υπόψη τη σύνθεση και τη ποιότητα της Ελληνικής παραγωγής , οι παρατηρήσεις της Τρόικα δεν βρίσκονται μακριά από τη πραγματικότητα όταν αναφέρονται για μισθούς Κροατίας και άλλων χωρών της πρώην Α. Ευρώπης ως πιθανά σημεία αναφοράς για το μελλοντικό μισθολογικό κόστος στην Ελλάδα. Η μη αποδοχή αυτής της πραγματικότητας από την Ελληνική κοινωνία ,όμως προΰποθέτει ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες σε σχέση με το συντηρητικό βόλεμα του παρελθόντος, και κυρίως συνειδητοποίηση της κατεύθυνσης για τις μελλοντικές ενέργειες και προσπάθειες τις οποίες πρέπει να καταβάλει .
Ο πρωθυπουργός πολύ σωστά υπογραμμίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι μία άλλη χώρα μετά από δύο χρόνια.
Η συνεπής υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων θα βοηθήσει τη προοδευτική αποκατάσταση των δικτύων εμπιστοσύνης, την λειτουργία της ροής των χρηματοοικονομικών συναλλαγών και τη προσέλκυση επενδύσεων βελτιώνοντας τη πραγματική οικονομία.
Η κοινωνία πρέπει να μάθει την αλήθεια. Χωρίς βελτίωση της παραγωγικότητας δεν είναι εφικτή μακροπρόθεσμα η ανάκτηση του χαμένου βιοτικού επιπέδου.
Σ’ αυτή τη κατεύθυνση σκέψης, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι μπορεί η Τρόικα να έχει ως κεντρικό σημείο αναφοράς την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας, όμως ο στρατηγικός σχεδιασμός της κυβέρνησης θα πρέπει να έχει ως σημείο αναφοράς τη παραγωγικότητα η οποία εξασφαλίζει σε μακροπρόθεσμη βάση τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.
Το αυτονόητο της άμεσης σχέσης μεταξύ επιπέδου παραγωγικότητας και επιπέδου διαβίωσης δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί από οποιοδήποτε πολιτικό, ψευδοεπιστημονικό, συνδικαλιστικό ή συντεχνιακό επιχείρημα.
Μία οργανωμένη μείωση των αδικιών οι οποίες προκλήθηκαν από τα μέτρα, και όχι μόνον, μπορεί να βοηθήσει τη κοινωνική συναίνεση για μία Ελλάδα πιο σύγχρονη και πιο παραγωγική.
