ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Είναι κοινό μυστικό ότι η Δύση δεν επιθυμούσε να βρίσκεται στο τιμόνι της Ρωσίας ένας ηγέτης με την αποφασιστικότητα και την υπεραξία προσωπικότητας του Βλαντιμίρ Πούτιν. Γι’ αυτό και επιχειρήθηκε, σε δυο τουλάχιστον διαφορετικές χρονικές φάσεις η αποκαθήλωσή του.
Οι διεργασίες για την πρώτη ξεκίνησαν όταν ο Ντιμίτρι Μεντβέντεφ εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, λόγω της συνταγματικής πρόνοιας που δεν επέτρεπε στον Βλαντιμίρ Πούτιν να διεκδικήσει και τρίτη συνεχόμενη θητεία. Ο μέχρι τότε προστατευόμενος του «τσάρου» αποτέλεσε το νέο στοίχημα της Δύσης, του προσφέρθηκε απλόχερη διεθνής στήριξη, και ο ίδιος άρχισε σιγά-σιγά να αυτονομείται από τον μέντορά του. Ή τουλάχιστον, να προσπαθεί.
Η κατάληξη αυτού του σχεδίου δεν ήταν θετική για τους εμπνευστές του. Ο Μεντβέντεφ δεν κατάφερε ποτέ να μπει στην καρδιά του μέσου πολίτη της Ρωσίας, εκείνου που αναγνώριζε στον Βλαντιμίρ Πούτιν ότι επανέφερε σε αυτή την περήφανη χώρα την εθνική αξιοπρέπειά της. Κλείνοντας για πάντα το μάλλον ντροπιαστικό κεφάλαιο της περιόδου Γέλτσιν, αλλά και της ύστερης φάσης της ηγεσίας Γκορμπατσόφ.
Έτσι, ο Μεντβέντεφ υποχρεώθηκε να παραμερίσει, και ο Πούτιν ετοιμάζοταν για την πανηγυρική επιστροφή του στην Προεδρία της Ρωσίας. Σε αυτό το σημείο, εκτυλίχτηκε η δεύτερη φάση του σχεδίου αποκαθήλωσης, με την απόπειρα μιας Ρωσικής Άνοιξης, στα πρότυπα της αντίστοιχης Αραβικής, που έθεσε τέλος σε πολυετή καθεστώτα στην Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο.
Ούτε αυτό το σενάριο «περπάτησε»: Η ρωσική κοινωνία δεν πείστηκε για τα κίνητρα των «εκσυγχρονιστών», και έτσι η επανεκλογή Πούτιν σήμαινε ότι η Δύση θα έπρεπε πλέον να καταφύγει στην εναλλακτική στρατηγική της συνεργασίας με τον Ρώσο ηγέτη.
Το τελευταίο διάστημα παρατηρούνται και πάλι εστίες ανάφλεξης στο εσωτερικό της Ρωσίας. Με τον Βλαντιμίρ Πούτιν να δίνει ο ίδιος την απάντηση, μιλώντας για τον κίνδυνο του εθνικισμού που ενυπάρχει, σε μια αχανή και γεμάτη ετερότητες χώρα. Ένας κίνδυνος που βρίσκει πρόσφορο έδαφος διάδοσης των ιδεών του, μέσω του διαδικτύου και της συγκρότησης εθελοντικών κινημάτων, πίσω από τα οποία κρύβονται πιο… μακρινές στοχεύσεις.
«Είναι πολύ σημαντικό να αντιμετωπίσουμε την αυξανόμενη επιρροή τέτοιων εθνικιστικών τάσεων. Και θα το κάνουμε», δήλωσε ο Πούτιν. Ο οποίος κατανοεί πλήρως πως το νέο «στοίχημα» για τους διεθνείς ανταγωνιστές της Ρωσίας είναι η μόνιμη αποσταθεροποίηση στο εσωτερικό της Μόσχας
