Διαβάζοντας κανείς προσεκτικά την πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης, δυσκολεύεται να μην διαπιστώσει ότι οι Γερμανοί… παρεξήγησαν την επική πλέον ρήση του Γκάρι Λίνεκερ πως «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο αγωνίζονται 11 εναντίον 11, αλλά στο τέλος… κερδίζουν οι Γερμανοί».
Η ρήση, μέσα στην κατανοητή υπερβολή της, δεν αφορά ούτε καν το ποδόσφαιρο, ούτε φυσικά κάποιο άλλο ομαδικό ή ατομικό άθλημα. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να αφορά την πολιτική. Και αυτό, αρχίζει να το κατανοεί η Άνγκελα Μέρκελ. Το κατάλαβε πρώτος ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Και σίγουρα, δεν έχει διαφύγει της προσοχής των Γερμανών βιομηχανών, δηλαδή των… χορηγών του πολιτικού συστήματος του Βερολίνου, σε όλες τις ιδεολογικές αποχρώσεις του.
Η σκληρή λιτότητα την οποία επέβαλε η Γερμανία στην ευρωζώνη, ξεκινώντας από την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, και απειλώντας να συνεχίσει με την Ισπανία και την Ιταλία, απέφερε μέχρι σήμερα σημαντικά κέρδη για το Βερολίνο. Κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης από την οποία δεν κερδίζει κανείς άλλος. Ούτε καν οι Ηνωμένες Πολιτείες, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα προσδοκούσε η Ουάσινγκτον.
Κάπου εδώ ωστόσο, η… παράσταση τελειώνει για το Βερολίνο. Στην Ευρώπη, σε επίπεδο κοινωνιών και όχι ακόμη πολιτικών ηγεσιών, η αγανάκτηση περισσεύει, καθώς όλοι φοβούνται ότι θα εξελιχτούν στην «επόμενη Ελλάδα». Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, η διαφαινόμενη επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην Προεδρία των ΗΠΑ, θα επιτρέψει στον σημερινό ένοικο του Λευκού Οίκου να… ασχοληθεί με τη Γερμανία. Όχι μόνο εκείνος αλλά και οι Οίκοι Αξιολόγησης, που πολιτικά ακολουθούν τον βηματισμό της εκάστοτε ηγεσίας της Ουάσινγκτον.
Ακόμη και στο εσωτερικό της Γερμανίας ωστόσο, τα πράγματα δυσκολεύουν για τη Μέρκελ. Σε περίπου έναν χρόνο από σήμερα, τον Σεπτέμβριο του 2013, η Καγκελάριος θα καρδιοχτυπά για την ετυμηγορία της κάλπης στις εθνικές εκλογές για τη νέα Μπούντεσταγκ. Όλες οι δημοσκοπήσεις, αλλά και… η κοινή λογική, δείχνουν στην κατεύθυνση του Μεγάλου Συμβιβασμού, συγγνώμη… του Μεγάλου Συνασπισμού.
Το CDU δεν θα μπορεί να συγκροτήσει κυβέρνηση με την ισχνή βοήθεια που θα μπορούν να του δώσουν οι Ελεύθεροι Δημοκράτες των Ρέσλερ-Βεστερβέλε, και έτσι θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων σε νέα συγκατοίκηση με το SPD. Αυτή δε τη φορά, οι Σοσιαλδημοκράτες θα είναι περισσότερο υποψιασμένοι, και δεν θα δεχθούν αδιαμαρτύρητα όσα θα τους επιβάλλει η Μέρκελ. Επομένως, η χαλάρωση της μέχρι σήμερα σκληρής γραμμής της Γερμανίας, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Η πιο «σκοτεινή» παράμετρος την οποία καλείται να διαχειριστεί η Άνγκελα Μέρκελ, έχει να κάνει με τις αποστάσεις που κρατούν πλέον από την πολιτική της οι Γερμανοί βιομήχανοι. Εκείνοι που, όπως δείχνουν τα οικονομικά στοιχεία, έχουν σταματήσει να επενδύουν στο εσωτερικό της Γερμανίας, ανησυχώντας για το «τυχαίο… μοιραίο», που θα μπορούσε να προκαλέσει για την ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης η πολιτική των Μέρκελ-Σόιμπλε.
Αποτέλεσμα της παραπάνω διστακτικότητας των Γερμανών βιομηχάνων είναι να… φλερτάρει ευθέως με την ύφεση η γερμανική οικονομία, που εκ των πραγμάτων δεν θα μπορεί για καιρό ακόμη να στηρίζεται στην κατανάλωση και τις εξαγωγές. Γιατί, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι Γερμανοί θα συνεχίσουν να έχουν για να ξοδεύουν, οι εξαγωγές θα καταρρεύσουν. Δεν θα βρίσκουν δυνητικούς αγοραστές, από τη στιγμή που η κρίση της ευρωζώνης, για τη διαιώνιση και εμβάθυνση της οποίας ευθύνεται η τακτική της Γερμανίας, επηρεάζει καθοριστικά τις οικονομίες όλων των υπόλοιπων χωρών του κόσμου. Των… αγοραστών των γερμανικών προϊόντων.
Μπροστά σε ένα τέτοιο μωσαϊκό παραμέτρων και εξελίξεων, είναι εύλογο από την πλευρά της Γερμανίας να επιδοθεί σε… κατενάτσιο, τουλάχιστον για το επόμενο διάστημα. Ώστε να κερδίσει χρόνο, και κάποια… εκατομμύρια ευρώ ακόμη. Μόνο που το κατενάτσιο δεν αποτελεί γερμανική επινόηση. Επομένως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να το εφαρμόσουν με επιτυχία.
