Τελικά τα χρειαζόμαστε τα 31 δις ευρώ ή όχι;
Είναι αδύνατον να δεχθούμε ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και κάποιοι βουλευτές και στελέχη του κυβερνητικού συνασπισμού, δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.
Διότι δεν είναι δυνατόν να περίμενε κανείς πως οι δανειστές μας θα έβγαιναν ξαφνικά για να υποστηρίξουν πως είναι έτοιμοι να δώσουν νέα δάνεια, ενώ γνωρίζουν – όλοι το γνωρίζουμε – πως η Ελλάδα δεν έκανε τίποτε για να πείσει ότι θα πράξει όλα τα αναγκαία για να κερδίσει από μόνη της τα προς το ζην.
Ούτε είναι δυνατόν να δεχθούμε πως είμαστε τελικά ο ομφαλός της Γης, ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας, ότι οι άλλοι δεν έχουν λαούς, κοινοβούλια, εσωκομματικές και εθνικές εκλογές.
Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τις συναντήσεις του πρωθυπουργού με ξένους αξιωματούχους, ακούγονται τα πιο απίθανα πράγματα.
Αυτό που κυρίως επαναλαμβάνεται – εξαιρουμένου του ΚΚΕ που επιθυμεί έξοδο από την ΕΕ – είναι πως η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει κατάργηση της μέχρι τώρα ακολουθούμενης πολιτικής των μνημονίων (κάτι που θα επιθυμούσαμε όλοι, αλλά κακή τη μοίρα βρεθήκαμε στην ασφυκτική αγκαλιά της τρόικας και λάβαμε ήδη οκτώ δόσεις δανείων) και στάση πληρωμών για δύο χρόνια, ώστε να υπάρξει λογιστικός έλεγχος των δανείων.
Υποστηρίζουν, βέβαια, ότι αυτό πρέπει να γίνει με την σύμφωνη γνώμη των δανειστών, ώστε να μην θεωρηθεί μονομερής ενέργεια που θα οδηγούσε τη χώρα αυτόματα εκτός ευρώ.
(Με βιβλικές συνέπειες για τους αδυνάμους, διότι, όπως σωστά υποστήριξε ο Φώτης Κουβέλης, οι άλλοι, οι έχοντες, έχουν τρόπους να ξεπεράσουν την κρίση).
Στο ερώτημα ωστόσο, τι θα γίνει στην περίπτωση που οι δανειστές δεν δεχθούν, βρισκόμαστε στο «απορία ψάλτου, βηξ».
Ή στη διαβεβαίωση ότι… θα δεχθούν, διότι είναι… αναγκασμένοι!
Υποστηρίζουν δηλαδή πως και εμείς θα προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών και αυτοί θα δώσουν τη δόση των 31 δις ευρώ!
Αλλά, λένε, ακόμη και αν δεν μας τα δώσουν αυτά τα έρημα τα 31 δις ευρώ, δεν τα χρειαζόμαστε!
Διότι, λένε, αυτά θα πάνε κυρίως στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Θα τα πάρουν δηλαδή οι τραπεζίτες και επομένως δεν πρόκειται να πάνε στον λαό.
Κάνουν δηλαδή ότι δεν καταλαβαίνουν πως αν οι τράπεζές μας δεν ανακεφαλαιοποιηθούν, θα βάλουν λουκέτο. Και επομένως, θα εξανεμιστούν όλες οι εναπομείνασες οικονομίες των Ελλήνων (που δεν είχαν τη δυνατότητα να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό), ενώ φυσικά δεν θα υπάρξει η δυνατότητα για δανεισμό των επιχειρήσεων – οπότε θα εξανεμιστεί οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης.
Λένε επίσης πως η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός εγκατέλειψαν και την εξαγγελία της επαναδιαπραγμάτευσης και αυτή της επιμήκυνσης του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής.
Μα αν έχει εγκαταλειφθεί η επαναδιαπραγμάτευση, τότε τι είναι αυτό που γίνεται τώρα και μάλιστα σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο;
Για ποιο λόγο δηλαδή ο Σαμαράς συναντήθηκε με Γιουνκέρ, Μέρκελ και Ολάντ και ο Βενιζέλος επικοινώνησε με τον Ολάντ; Για να γίνονται ταξιδάκια ή για να ανταλλάσσονται φιλοφρονήσεις;
Αν είχε ληφθεί απόφαση για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, για ποιο λόγο να συμβούν όλα αυτά;
Όσο για το αίτημα της επιμήκυνσης, είναι γνωστό ότι στην Ευρώπη ακολουθείται μια διαδικασία.
Γι’ αυτό και το θέμα ετέθη στον Γιουνκέρ, ο οποίος, σύμφωνα με το Μνημόνιο, είναι ο εκπρόσωπος της τρόικας στις σχέσεις με την Ελλάδα.
Οι συναντήσεις με τους Ευρωπαίους ηγέτες σκοπό είχαν να αποκαταστήσουν το κλίμα και να δημιουργηθούν (επιτέλους) σχέσεις εμπιστοσύνης.
Η Ελλάδα έχει πέσει στον γκρεμό και κρατιέται από ένα ισχνό κλαδάκι.
Και μάλιστα με την βοήθεια όλων εκείνων που έδωσαν μάχη για να βρεθεί ο Παπανδρέου στην εξουσία, χαρίζοντάς του μια διαφορά δέκα μονάδων, και οι οποίοι με μεγάλη ευκολία βρέθηκαν τώρα σε άλλα (επαναστατικά) κόμματα – ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή – χωρίς να διδαχθούν τίποτε από το παρελθόν των υποσχέσεων και των ψεμάτων.
Είναι απορίας άξιο πώς οι ίδιοι άνθρωποι που την έπαθαν με τον Παπανδρέου, δείχνουν διατεθειμένοι να την ξαναπάθουν με τους (άξιους) διαδόχους του!
Χωρίς καν να τους ρωτούν αν τελικά τα χρειαζόμαστε ή όχι τα 31 δις ευρώ και αν έχουν κάποιο σχέδιο για την περίπτωση που οι απαιτήσεις τους δεν θα γίνουν αποδεκτές, με αποτέλεσμα την άτακτη χρεοκοπία της χώρας, την επιστροφή στην ανταλλακτική οικονομία και την επικράτηση εμφυλιοπολεμικών συνθηκών.
Όταν θα συμβεί αυτό, το μόνο που δεν θα έχουμε πετύχει είναι η έξοδος από το Μνημόνιο.
Όλα όσα εκ των υστέρων λέγονται, θα είχαν αξία αν είχαν γίνει τα δέοντα για να εμποδιστεί ο Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο Μνημόνιο.
Διότι άλλο Οκτώβριος του 2009, άλλο Μάιος του 2010 και άλλο Αύγουστος του 2012…
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Διότι δεν είναι δυνατόν να περίμενε κανείς πως οι δανειστές μας θα έβγαιναν ξαφνικά για να υποστηρίξουν πως είναι έτοιμοι να δώσουν νέα δάνεια, ενώ γνωρίζουν – όλοι το γνωρίζουμε – πως η Ελλάδα δεν έκανε τίποτε για να πείσει ότι θα πράξει όλα τα αναγκαία για να κερδίσει από μόνη της τα προς το ζην.
Ούτε είναι δυνατόν να δεχθούμε πως είμαστε τελικά ο ομφαλός της Γης, ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας, ότι οι άλλοι δεν έχουν λαούς, κοινοβούλια, εσωκομματικές και εθνικές εκλογές.
Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τις συναντήσεις του πρωθυπουργού με ξένους αξιωματούχους, ακούγονται τα πιο απίθανα πράγματα.
Αυτό που κυρίως επαναλαμβάνεται – εξαιρουμένου του ΚΚΕ που επιθυμεί έξοδο από την ΕΕ – είναι πως η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει κατάργηση της μέχρι τώρα ακολουθούμενης πολιτικής των μνημονίων (κάτι που θα επιθυμούσαμε όλοι, αλλά κακή τη μοίρα βρεθήκαμε στην ασφυκτική αγκαλιά της τρόικας και λάβαμε ήδη οκτώ δόσεις δανείων) και στάση πληρωμών για δύο χρόνια, ώστε να υπάρξει λογιστικός έλεγχος των δανείων.
Υποστηρίζουν, βέβαια, ότι αυτό πρέπει να γίνει με την σύμφωνη γνώμη των δανειστών, ώστε να μην θεωρηθεί μονομερής ενέργεια που θα οδηγούσε τη χώρα αυτόματα εκτός ευρώ.
(Με βιβλικές συνέπειες για τους αδυνάμους, διότι, όπως σωστά υποστήριξε ο Φώτης Κουβέλης, οι άλλοι, οι έχοντες, έχουν τρόπους να ξεπεράσουν την κρίση).
Στο ερώτημα ωστόσο, τι θα γίνει στην περίπτωση που οι δανειστές δεν δεχθούν, βρισκόμαστε στο «απορία ψάλτου, βηξ».
Ή στη διαβεβαίωση ότι… θα δεχθούν, διότι είναι… αναγκασμένοι!
Υποστηρίζουν δηλαδή πως και εμείς θα προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών και αυτοί θα δώσουν τη δόση των 31 δις ευρώ!
Αλλά, λένε, ακόμη και αν δεν μας τα δώσουν αυτά τα έρημα τα 31 δις ευρώ, δεν τα χρειαζόμαστε!
Διότι, λένε, αυτά θα πάνε κυρίως στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Θα τα πάρουν δηλαδή οι τραπεζίτες και επομένως δεν πρόκειται να πάνε στον λαό.
Κάνουν δηλαδή ότι δεν καταλαβαίνουν πως αν οι τράπεζές μας δεν ανακεφαλαιοποιηθούν, θα βάλουν λουκέτο. Και επομένως, θα εξανεμιστούν όλες οι εναπομείνασες οικονομίες των Ελλήνων (που δεν είχαν τη δυνατότητα να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό), ενώ φυσικά δεν θα υπάρξει η δυνατότητα για δανεισμό των επιχειρήσεων – οπότε θα εξανεμιστεί οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης.
Λένε επίσης πως η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός εγκατέλειψαν και την εξαγγελία της επαναδιαπραγμάτευσης και αυτή της επιμήκυνσης του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής.
Μα αν έχει εγκαταλειφθεί η επαναδιαπραγμάτευση, τότε τι είναι αυτό που γίνεται τώρα και μάλιστα σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο;
Για ποιο λόγο δηλαδή ο Σαμαράς συναντήθηκε με Γιουνκέρ, Μέρκελ και Ολάντ και ο Βενιζέλος επικοινώνησε με τον Ολάντ; Για να γίνονται ταξιδάκια ή για να ανταλλάσσονται φιλοφρονήσεις;
Αν είχε ληφθεί απόφαση για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, για ποιο λόγο να συμβούν όλα αυτά;
Όσο για το αίτημα της επιμήκυνσης, είναι γνωστό ότι στην Ευρώπη ακολουθείται μια διαδικασία.
Γι’ αυτό και το θέμα ετέθη στον Γιουνκέρ, ο οποίος, σύμφωνα με το Μνημόνιο, είναι ο εκπρόσωπος της τρόικας στις σχέσεις με την Ελλάδα.
Οι συναντήσεις με τους Ευρωπαίους ηγέτες σκοπό είχαν να αποκαταστήσουν το κλίμα και να δημιουργηθούν (επιτέλους) σχέσεις εμπιστοσύνης.
Η Ελλάδα έχει πέσει στον γκρεμό και κρατιέται από ένα ισχνό κλαδάκι.
Και μάλιστα με την βοήθεια όλων εκείνων που έδωσαν μάχη για να βρεθεί ο Παπανδρέου στην εξουσία, χαρίζοντάς του μια διαφορά δέκα μονάδων, και οι οποίοι με μεγάλη ευκολία βρέθηκαν τώρα σε άλλα (επαναστατικά) κόμματα – ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή – χωρίς να διδαχθούν τίποτε από το παρελθόν των υποσχέσεων και των ψεμάτων.
Είναι απορίας άξιο πώς οι ίδιοι άνθρωποι που την έπαθαν με τον Παπανδρέου, δείχνουν διατεθειμένοι να την ξαναπάθουν με τους (άξιους) διαδόχους του!
Χωρίς καν να τους ρωτούν αν τελικά τα χρειαζόμαστε ή όχι τα 31 δις ευρώ και αν έχουν κάποιο σχέδιο για την περίπτωση που οι απαιτήσεις τους δεν θα γίνουν αποδεκτές, με αποτέλεσμα την άτακτη χρεοκοπία της χώρας, την επιστροφή στην ανταλλακτική οικονομία και την επικράτηση εμφυλιοπολεμικών συνθηκών.
Όταν θα συμβεί αυτό, το μόνο που δεν θα έχουμε πετύχει είναι η έξοδος από το Μνημόνιο.
Όλα όσα εκ των υστέρων λέγονται, θα είχαν αξία αν είχαν γίνει τα δέοντα για να εμποδιστεί ο Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο Μνημόνιο.
Διότι άλλο Οκτώβριος του 2009, άλλο Μάιος του 2010 και άλλο Αύγουστος του 2012…
