Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε σε μια εποχή προχωρημένης συμπύκνωσης του πολιτικού χρόνου και των εξελίξεων. Κάτι που συνεπάγεται ότι τα χρονικά διαστήματα μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων, είναι μικρότερα σε σχέση με το παρελθόν.
Οι εξελίξεις τρέχουν, οι ανατροπές το ίδιο, και κάθε κόμμα το οποίο αδυνατεί να “διαβάσει” σωστά τα καινούρια δεδομένα, είναι μάλλον καταδικασμένο εκ των προτέρων να αποτελέσει και το ίδιο “παρένθεση”. Με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, σύμφωνα τουλάχιστον με τις πρώτες στρατηγικές κινήσεις τους, να φλερτάρουν με αυτή ακριβώς την αρνητική εξέλιξη.
Στη συνάντηση που είχε το μεσημέρι με τον Αντώνη Σαμαρά, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε αυτό που περίμεναν οι περισσότεροι: Αρνήθηκε να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, αρνήθηκε να συμβάλλει ώστε να βγει η Ελλαδα από το σημερινό αδιέξοδο. Επέλεξε, με προφανή… ανακούφιση τον ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Της σκληρής αντιπολίτευσης, εντός και εκτός Κοινοβουλίου.
Έχασε έτσι μια μεγάλη ευκαιρία. Να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από ψήφο… μουρμούρας, σε σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης. Και να βάλει από τώρα υποθήκη για επικράτηση στις επόμενες εκλογές. Χαμένες ευκαίρες, χαμένος χρόνος.
