Για πρωθυπουργός δεν έκανε… Για υπουργός Οικονομικών ωστόσο, υπήρξε πιθανότατα ο πιο κατηρτισμένος της τελεταίας δεκαετίας για την… από εδώ πλευρά του Ατλαντικού.
Ο Γκόρντον Μπράουν «τσαλάκωσε» την υστεροφημία του γκουρού της οικονομίας, όταν προσπάθησε, απαίτησε και πέτυχε να αφήσει μεγαλύτερη… σκιά από ό, τι πραγματικά του αναλογούσε.
Όταν διαδέχτηκε (με το ζόρι) τον Τόνι Μπλερ στην ηγεσία των Εργατικών και την πρωθυπουργία της Μεγάλης Βρετανίας, για να οδηγηθεί τελικά σε μια ταπεινωτική εκλογική ήττα από τον Ντέιβιντ Κάμερον και τους Τόρις.
Έκτοτε, πιθανότατα και για λόγους προσωπικής ισορροπίας, ο «GB» ανακάλυψε και πάλι την οικονομία. Τοποθετείται πολύ συχνά για την κρίση και για τις προοπτικές που διανοίγονται αναφορικά με την πιθανότητα υπέρβασής της, ενώ το όνομά του έχει ακουστεί σε μια σειρά από σενάρια: Από τη διαδοχή του Ντομινίκ Στρος-Καν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πριν κερδίσει το αξίωμα η Κριστίν Λαγκάρντ, μέχρι τη θέση του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Αυτή τη φορά, με άρθρο που υπογράφει στους «New York Times», ο Γκόρντον Μπράουν παραθέτει το περίγραμμα της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, όπως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται και το κατανοεί εις βάθος.
Σύμφωνα λοιπόν με την ανάλυση του Βρετανού πρώην πρωθυπουργού, το ευρωπαϊκό πρόβλημα δεν είναι μονοδιάστατο, αλλά το συνθέτουν η κρίση στον τραπεζικό κλάδο, η κρίση στην ανάπτυξη και η κρίση στην ανταγωνιστικότητα. Σημειώνει μάλιστα ότι σε συνδυασμό με την παραπάνω πραγματικότητα, έχει διαμοφωθεί και μια προϊούσα κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ των ευρωπαϊκών κοινωνιών, που δεν επιτρέπει στην οικονομία να σταθεροποιηθεί, ώστε να διεκδικεί στη συνέχεια τις όποιες πιθανότητες υπάρχουν για ανάκαμψη.
Ο Γκόρντον Μπράουν προτείνει και μια άμεση παρέμβαση, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του τείχους προστασίας της ευρωζώνης, προκειμένου να μην υπάρξει διάχυση της κρίσης μέχρι την Ισπανία και την Ιταλία, μια εξέλιξη που αν δεν αποτραπεί εγκαίρως, είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα οδηγήσει το ευρώ σε… λουκέτο.
