Το περιστατικό της Κομοτηνής, με την απόγνωση του 52χρονου απολυθέντος, που λίγο έλειψε να εξελιχθεί σε τραγωδία με ανθρώπινα θύματα, μπορεί να ειδωθεί από δυο σκοπιές: Η μια, η επαρκώς καθησυχαστική, είναι αυτή της ρουτίνας των προβλημάτων, που εποχικά δεν μπορεί να διαχειριστεί κάποιο μέλος της κοινωνίας, και οδηγείται σε ακραίες αντιδράσεις.
Η άλλη, είναι εξαιρετικά ανησυχητική. Τέτοιο περιστατικό, δεν μπορεί να ανακαλέσει εύκολα από το πρόσφατο παρελθόν η μνήμη της κοινωνίας. Ένας άνθρωπος με οικογενειακές υποχρεώσεις, και σε ηλικία που δύσκολα θα μπορούσε να αποτελέσει ελκυστική περίπτωση για νέο εργασιακό ξεκίνημα, χάνει τη δουλειά του. Στην κορύφωση των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, η οποία από μόνη της επαρκεί για να μπολιάσει το dna κάποιου με την απογοήτευση και την απόγνωση.
Το περιστατικό της Κομοτηνής ήρθε να λειτουργήσει ως καμπανάκι αφύπνισης για μια κοινωνία, την ελληνική, η οποία έχει κλειδαμπαρωθεί στον εαυτό της. Νοιάζεται μόνο για εκείνους που περιλαμβάνονται στο σπιτικό του καθενός. Δεν βλέπει δίπλα, γύρω και πιο μακριά, ώστε να διαπιστώσει τις ολέθριες εθνικές συνέπειες από την εφαρμογή ενός παράλογου προγράμματος οικονομικής στήριξης μιας χώρας σε αδυναμία.
Με τις προβλέψεις να είναι κάθε άλλο παρά θετικές και αισιόδοξες για την προοπτική άμεσης ανάκαμψης της οικονομίας, επομένως και ανακούφισης της κοινωνίας, περιστατικά σαν και το χθεσινό της Κομοτηνής αποτελούν την πραγματική «αόρατη απειλή». Για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Επειδή μπορεί να εξελιχθούν σε ζώσα καθημερινότητα. Και να τινάξουν στον αέρα κάθε εναπομείνασα έννοια κοινωνικής συνοχής.
