Ήταν μια σχέση καταναγκαστικής ελεύθερης συμβίωσης, που οδηγείται με πολιτική ακρίβεια και μαθηματική συνέπεια στον τερματισμό της, έστω και με καθυστέρηση ενός έτους. Τον Αύγουστο του 2011, στο περιθώριο της παρασκηνιακής κόντρας της Άνγκελα Μέρκελ με τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ και τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, για τη μεθοδολογία και τη… δοσολογία πολιτικής διαχείρισης της ελληνικής κρίσης χρέους, η Γερμανίδα Καγκελάριος έμοιαζε αποφασισμένη να τελειώνει με τους δυο… συνονόματους.
Με την περίπτωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Γάλλου «γκουρού» του τραπεζικού συστήματος στη Γηραιά Ήπειρο, τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα, καθώς μετά από μερικούς μήνες, τον Νοέμβριο, ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ θα παρέδιδε τα ηνία της Φρανκφούρτης σε κάποιον διάδοχό του. Απλώς η Άνγκελα Μέρκελ φρόντισε ο διάδοχος αυτός να είναι ο Ιταλός κεντρικός τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι, για χάρη του οποίου δεν δίστασε να θυσιάσει τον συμπατριώτη της και μέχρι πρότινος ακλόνητο φαβορί για τη διαδοχή του Ζαν-Κλοντ Τρισέ, Άξελ Βέμπερ.
Με τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα. Ο πρόεδρος του Eurogroup δεν είναι τεχνοκράτης, αλλά πολιτικός με μακρά θητεία στην πρωθυπουργία του Λουξεμβούργου, ενώ θεωρείται εμβληματική φυσιογνωμία για την ευρωζώνη, και για τον λόγο αυτό του έχει παραχωρηθεί απλόχερα το παρατσούκλι ο «κ. Ευρώ». Γι’ αυτό και το Βερολίνο άρχισε να διοχετεύει σενάρια περί οικειοθελούς αποστρατείας του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
Προκειμένου μάλιστα να «δέσει» καλύτερα το σενάριο του μέλλοντος, η γερμανική πλευρά άφηνε να εννοηθεί ότι διάδοχος του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία του Eurogroup θα ήταν ένα ακόμη βαρύτερο από τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου όνομα. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Εκείνα τα σενάρια προκάλεσαν τη δυσφορία του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, και τη συσπείρωση των… υγιών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης γύρω από το πρόσωπό του. Με αποτέλεσμα οι γερμανικές φιλοδοξίες να παραμείνουν σχέδια επί χάρτου.
Ακούγοντας τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου να παραδέχεται χθες, σε δηλώσεις του ενώπιον των δημοσιογράφων, ότι «κατά πάσα πιθανότητα», τον Ιούνιο που λήγει η θητεία του, το Eurogroup θα εκλέξει πιθανότατα κάποιον άλλο για τη θέση του επικεφαλής του, είναι εύλογο το συμπέρασμα ότι το… ροκάνισμα μηνών από την πλευρά της Γερμανίας απέδωσε καρπούς.
Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ λοιπόν αποχωρεί, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και οριακή συγκυρία για τα προβλήματα της ευρωζώνης και την ελληνική κρίση, το ερώτημα ωστόσο είναι… ποιος έρχεται. Η πολιτική λογική οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τη θέση θα καταλάβει πράγματι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο πολιτικός που έχει συνδεθεί περισσότερο από κάθε άλλον με τη διαχείριση της κρίσης.
Μετά ωστόσο από την απόφαση ανανέωσης της θητείας του Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ στη θέση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, μένει χωρίς… δεύτερη δουλειά, ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, ο οποίος προαλειφόταν για το συγκεκριμένο αξίωμα.
Ο Μόντι που, μπορεί να ενοχλεί την Άνγκελα Μέρκελ με τις ενίοτε επικριτικές δηλώσεις του για τη διαχείριση της κρίσης από την πλευρά της Γερμανίας, δεν παύει ωστόσο να είναι επιλογή της Καγκελαρίου για την αντικατάσταση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Όπως και ο Μάριο Ντράγκι…
