Πριν από μερικές μέρες, ο πάντα κατέχων διαπεραστικό πνεύμα Μίμης Ανδρουλάκης, διατύπωσε δημοσίως μια «πονηρή πρόταση»: Να τα βρουν ο Ευάγγελος Βενιζέλος με τον Ανδρέα Λοβέρδο, στα πρότυπα της προ σχεδόν 20ετίας συμφωνίας του Τόνι Μπλερ με τον Γκόρντον Μπράουν, για να αλώσουν την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο άλλοτε θεωρητικός της Αριστεράς υπονοούσε ότι με μια τέτοια συμμαχία, το ΠΑΣΟΚ θα περνούσε στα χέρια τους. Και ενδεχομένως θα είχε πολιτικό μέλλον, που σήμερα… δεν διακρίνεται στον ορίζοντα. Υπονοούσε ακόμη ότι η αντιστοιχία με τους Βρετανούς Εργατικούς είναι συγκεκριμένη και ξεκάθαρη: Ο δικός μας… Γκόρντον Μπράουν είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος, και θα πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στις ικανότητες, τις φιλοδοξίες και το προβάδισμα του «Τόνι Μπλερ» Ευάγγελου Βενιζέλου.
Μετά από μερικές μέρες, ο Υπουργός Υγείας έσπευσε πρόθυμα να δεχτεί τον ρόλο που του προσέφερε απλόχερα ο Μίμης Ανδρουλάκης. Μόνο που η αφήγηση της Ιστορίας δεν σταματάει εδώ. Αυτό που δεν είπε ο Μίμης, είναι ότι ο Τόνι Μπλερ «ξεγέλασε» τον Γκόρντον Μπράουν. Και ενώ η συμφωνία τους προέβλεπε δυο θητείες για τον Μπλερ στην πρωθυπουργία, ο άλλοτε θεωρητικός του κοινωνικού κέντρου, παρέμεινε στον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ, μέχρι εκεί που… δεν πήγαινε άλλο.
Το παραπάνω ιστορικό παράδειγμα δεν είναι φυσικό αυτονόητο, ούτε πιθανό να επαναληφθεί με την περίπτωση Βενιζέλου-Λοβέρδου. Πέραν της διακριτής προσωπικής κουλτούρας και ευθυκρισίας των πρωταγωνιστών, οι εποχές έχουν αλλάξει. Το δίδυμο Μπλερ-Μπράουν κληρονόμησε ένα κόμμα το οποίο προερχόταν από διαδοχικές ήττες από τους Τόρις, είχε ωστόσο μια συμπαγή εκλογική βάση. Και την αντίστοιχη απήχηση.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ… δεν είναι κόμμα. Και πιθανότατα βαδίζει προς το να εκλέξει αρχηγό χωρίς… ακροατήριο. Η προσπάθεια που θα απαιτηθεί λοιπόν, φαντάζει θηριώδης. Γι’ αυτό και έχει ενδιαφέρον να απαντήσει το μέλλον, το όχι και τόσο μακρινό, ποια ακριβώς είναι η ατζέντα του Ανδρέα Λοβέρδου.
