ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Μετρώντας πλέον αντίστροφα το χρόνο που τελειώνει, με τα μάτια στραμμένα στο ρολόι που δείχνει… ώρα Γερμανίας, ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να σκεφθούμε με συναίσθηση της πραγματικότητας τα λόγια του Ευάγγελου Βενιζέλου λίγο πριν από τα μεσάνυχτα (ώρα Ελλάδας και όχι Γερμανίας).
Οι διαπραγματεύσεις γίνονται με την Λερναία Ύδρα, που όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών εκεί που πας να κλείσεις ένα μέτωπο εκεί ανοίγει ένα άλλο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είμαστε με την πλάτη στο τοίχο. Κι όταν είσαι με την πλάτη στο τοίχο, το τελευταίο που σε ενδιαφέρει-θα έπρεπε τουλάχιστον- είναι να αντιπαρατίθεσαι κομματικά.
Οι ώρες που ακολουθούν δεν είναι απλά κρίσιμες. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι εθνικές και ως εκ τούτου επιβάλλουν το ελάχιστο, που είναι ο σεβασμός στον απλό πολίτη, από όλους όσοι έχουν τη δυνατότητα να αρθρώνουν δημόσιο λόγο. Μπορούμε έστω και για λίγο να σκεφθούμε ότι, μεταξύ προεκλογικού αγώνα και αγώνα για να αποφευχθεί η καταστροφή προέχει το δεύτερο;
