Το τελικό στάδιο των συζητήσεων ή… διαπραγματεύσεων με την τρόικα, κυριαρχείται σχεδόν ολοκληρωτικά από την ξεκάθαρη πλέον πολιτική σύγκρουση ανάμεσα στον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Μια κόντρα από το μέλλον, καθώς οι δυο πολιτικοί αναμένεται να βρεθούν αντιμέτωποι για την πρωθυπουργία στις επόμενες εκλογές.
Η μάχη φυσικά έχει κριθεί εκ των προτέρων, αφού ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται δημοσκοπικά σε άλλο επίπεδο από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Παπαδήμου και Υπουργό Οικονομικών, ο οποίος προσδοκά να κληρονομήσει… πακεταρισμένο το ΠΑΣΟΚ. Στα πρότυπα της διαδοχής του 2004, όχι μετά από συγκρουσιακό διάλογο για τη φυσιογνωμία του Κινήματος, αλλά με «απευθείας ανάθεση». Δηλαδή, με τον Γιώργο Παπανδρέου και όλους τους κορυφαίους να συμφωνούν στη δική του, μοναδική υποψηφιότητα, για να αποφευχθεί ο εμφύλιος.
Στην πραγματικότητα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος σήκωσε τους τόνους κατά της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά για την αποστροφή περί «διαπραγμάτευσης για τον 13ο και 14ο μισθό», επιχειρεί να αποτυπώσει για τον εαυτό του την εικόνα του αντίπαλου ηγέτη. Όχι για τις εκλογές που έρχονται, και είναι χαμένες, αλλά για τις επόμενες.
Η στρατηγική στόχευση του Υπουργού Οικονομικών είναι θεμιτή και ορθή. Ή μάλλον… θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ετοιμάζεται να κληρονομήσει ένα εξαϋλωμένο ΠΑΣΟΚ. Όχι για λόγους ακατανόητους. Αλλά εξαιτίας του Μνημονίου. Το οποίο υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου, και την υπεράσπισή του ανέλαβαν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από το αξίωμα του υπουργού Οικονομικών.
Η ταύτισή του λοιπόν με μια πολιτική που οδήγησε την ελληνική κοινωνία στα όρια τις εξαθλίωσης, είναι αυταπόδεικτη. Μπορεί να μην έχει τον βαθμό ευθύνης και συμμετοχής του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, δεν μπορεί ωστόσο να επενδύσει στην εθνική… αφηρημάδα, και να προσδοκά ότι η κοινωνία θα ξεχάσει. Δεν θα ξεχάσει.
Φυσικά, οι υποστηρικτές του Ευάγγελου Βενιζέλου τονίζουν ότι η αφοσίωσή του στην υλοποίηση των μέτρων του Μνημονίου, εδράζεται στο καθήκον του να σωθεί η χώρα, και να αποφύγει τη χρεοκοπία. Δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα. Μόνο που αυτή είναι η… μισή πραγματικότητα. Η άλλη μισή, την οποία αποδέχεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, αναφέρεται στο Μνημόνιο ως «εθνική συμφορά». Με μέτρα που δεν οδηγούν στην ανάκαμψη, αλλά στην περαιτέρω ύφεση και την κοινωνική εξαθλίωση. Μεταρρυθμίσεις που συνιστούν σύντομο ανέκδοτο.
Ο στόχος της αποφυγής της χρεοκοπίας, είναι αποδεκτός από όλους. Και ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα εισπράξει τα εύσημα για το μερίδιο προσπάθειας που του αναλογεί. Η μεθοδολογία ωστόσο, δηλαδή το Μνημόνιο, είναι απορριπτέα από όλους. Και επίσης ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα εισπράξει το τίμημα της ταύτισής του με τα μέτρα αυτά.
Ειδικά απέναντι σε έναν πολιτικό αρχηγό, τον Αντώνη Σαμαρά, που εξαρχής διατύπωσε τις σοβαρές ενστάσεις του για την αποτελεσματικότητα του Μνημονίου. Και όσες φορές ήρθε πιο κοντά στις απαιτήσεις της τρόικας, το έκανε λόγω εθνικής ανάγκης. Διατηρώντας ωστόσο ακέραιη τη ρητορική των αναγκαίων διορθώσεων.
Αυτό που δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά και από τους περισσότερους εκπροσώπους μιας γενιάς πολιτικών που… φεύγουν λόγω του Μνημονίου, είναι ότι οι ισοπεδωτικές επιπτώσεις των μέτρων που συνοδεύουν τη δανειακή σύμβαση στη μέση ελληνική οικογένεια, η συντριβή της μεσαίας τάξης που διαχρονικά αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της χώρας, είναι παράμετροι που θα έχουν μη αναστρέψιμες επιπτώσεις και στη δική τους προσωπική σταδιοδρομία στο δημόσιο βίο.
