Ενδεχομένως ο Μάριο Μόντι να είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή. Ένας τεχνοκράτης, με… υποψία πολιτικής κουλτούρας, διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία της γειτονικής χώρας τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, επομένως δεν είχε ιδιαίτερα δύσκολο έργο να προβληθεί ως η «ήρεμη δύναμη», κάτι το οποίο είχε ανάγκη η Ιταλία μετά τη θυελλώδη θητεία του «Καβαλιέρε».
Ηγείται μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών που… λατρεύουν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κάτι ωστόσο το οποίο δεν συνιστά απαραίτητα συγκριτικό πλεονέκτημα για την υστεροφημία του Μάριο Μόντι. Ούτε για τη δημοφιλία του μεταξύ των Ιταλών.
Παρά τα εγκώμια από την πλευρά του Βερολίνου, η διακοπή της καθοδικής πορείας της ιταλικής οικονομίας, την οποία φαίνεται να έχει πετύχει πρόσκαιρα ο Μάριο Μόντι, έρχεται με βαρύ κοινωνικό κόστος.
Γι’ αυτό και η χθεσινή του απόφαση να ανακοινώσει ότι η Ρώμη αποσύρεται από τη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020, αφήνοντας μόνες υποψήφιες τη Μαδρίτη, την Κωνσταντινούπολη, τη Ντόχα και το Μπακού, μάλλον ενόχλησε την ιταλική κοινωνία. Και σίγουρα, εξόργισε την Ιστορία.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός επικαλέστηκε ως κεντρικό επιχείρημα της απόφασής του, την αναγκαιότητα να αποφευχθεί μια περαιτέρω οικονομική αιμορραγία για την ιταλική κοινωνία, που κατά τη γνώμη του θα συνεπαγόταν η τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στη Ρώμη.
Απ’ την άλλη όμως, η Ρώμη είναι… η Ρώμη. Η Αιώνια Πόλη. Με όνομα βαρύ και ασήκωτο, λόγω του ιστορικού φορτίου που κουβαλά. Είναι λοιπόν τουλάχιστον… μίζερο, να αποσύρεται η Ρώμη από μια μάχη, για λόγους λιτότητας. Και είναι ξένο προς την αισθητική των Ιταλών.
