Το επιμύθιο της εθνικής αγωνίας που βιώνουμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα, με φόντο την αναγκαιότητα υπερψήφισης του Μνημονίου ΙΙ προκειμένου να αποτραπεί η διακοπή της οικονομικής στήριξης προς τη χώρα μας, συνοψίζεται στο συμπέρασμα ότι το ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται σε εθνικό πρόβλημα για την Ελλάδα. Στο κεντρικό πρόβλημα του τόπου για το μέλλον.
Ένα ΠΑΣΟΚ, συνηθισμένο να διαχειρίζεται την εξουσία ακόμη και όταν δεν βρισκόταν στην κυβέρνηση, αντιμετωπίζει σήμερα μια παντελώς ξένη προς το πολιτικό και ιδεολογικό dna του πραγματικότητα. Τείνει να περιθωριοποιηθεί, όχι μονάχα σε επίπεδο δικομματισμού, με τη Νέα Δημοκρατία να εξελίσσεται στη μοναδική εναπομείνασα σταθερά του πολιτικού συστήματος, αλλά και στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς.
Οι τελευταίες 48ωρες, από το απόγευμα της Πέμπτης μέχρι και απόψε το βράδυ, με τις μαζικές παραιτήσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και υπουργών της μεταβατικής κυβέρνησης Παπαδήμου ήταν εξόχως αποκαλυπτικές. Το ΠΑΣΟΚ δίνει μάχη συνείδησης με τον εαυτό του.
Προϊόντος του χρόνου, τα στελέχη του Κινήματος κατανοούν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν το δευτερεύον πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ. Το πρωτεύον είναι το Μνημόνιο, η δανειακή σύμβαση που έδεσε «χειροπόδαρα» την Ελλάδα την άνοιξη του 2010, και κατέστησε αναπόφευκτο το Μνημόνιο ΙΙ.
Η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας αυτής, οδηγεί σε σπασμωδικές αντιδράσεις, επειδή το ΠΑΣΟΚ κατανοεί ότι και μετά την απομάκρυνση του Γιώργου Παπανδρέου από την ηγεσία του, θα συνεχίσει να βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής του τόπου, σε επίπεδο διεκδίκησης της εξουσίας. Κάτι που συνεπάγεται… εργασιακή εφεδρεία για τα 2/3 της σημερινής Κοινοβουλευτικής Ομάδας του.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος άλλωστε, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα είναι σε σύντομο χρονικό διάστημα ο 4ος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μετά από δυο Παπανδρέου και την ενδιάμεση λύση Σημίτη, αποτελεί στη δεδομένη στιγμή το κεντρικό «πρόσωπο του Μνημονίου». Περισσότερο και από τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Κάτι που φάνηκε και από τη θυελλώδη ομιλία του στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, αλλά και νωρίτερα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Είναι εκείνος που πήρε τη σκυτάλη από τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Θα είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο το «επόμενο ΠΑΣΟΚ», υπό την ηγεσία του Ευάγγελου Βενιζέλου, να καταφέρει να ανακάμψει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών, επενδύει στο να εκτιμήσει η ελληνική κοινωνία τη στάση του ως εθνικά υπεύθυνη, περίπου ως προσωπική πολιτική θυσία, όπως έχει και ο ίδιος παραδεχτεί σε πλείστες περιπτώσεις.
Η κοινωνία δείχνει την πρόθεσή της να απέχει. Να αδιαφορήσει. Και όσοι προσέλθουν στις κάλπες, η μόνη στάση που θα συνεκτιμήσουν ως εθνικά υπεύθυνη είναι εκείνη του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, αν και ο μόνος που εξαρχής δικαιώθηκε με την αμφισβήτηση της πολιτικής του Μνημονίου, δέχτηκε να «βάλει πλάτη» την πλέον κρίσιμη στιγμή. Για να μην καταρρεύσει η χώρα, και για να υπάρξει στο μέλλον η ευκαιρία για μια εθνική ρεβάνς.
Απ’ την άλλη, υπάρχει το λεγόμενο κοινωνικό ΠΑΣΟΚ. Που θεωρητικά εκπροσωπείται διαχρονικά από τον παπανδρεϊσμό, επομένως από τον Γιώργο Παπανδρέου στη σημερινή εποχή. Το Μνημόνιο ήταν η… τελευταία σφαίρα σε αυτή τη διαχρονική σχέση του ΠΑΣΟΚ με σημαντικά τμήματα του ελληνικού λαού.
Οι παραιτήσεις υπουργών από την κυβέρνηση και βουλευτών από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, με τη ρητή δήλωση ότι δεν θα ψηφίσουν τη νέα δανειακή σύμβαση, δείχνουν ότι το «παπανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ αντιδρά σπασμωδικά. Και προσπαθεί να χτίσει μια γραμμή άμυνας για το μέλλον, να βάλει «πάτο στο βαρέλι», ώστε να προσδοκά στη λήθη των Ελλήνων. Και στη δική του επιστροφή στην εξουσία.
Η δανειακή σύμβαση χρειάζεται πρωτίστως τις ψήφους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ για να περάσει από τη Βουλή. Μια Κοινοβουλευτική Ομάδα με έναν πρόεδρο που φεύγει, τον Γιώργο Παπανδρέου, έναν μελλοντικό ηγέτη που αδυνατεί ακόμη να την ελέγξει, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, και κορυφαία στελέχη τα οποία «συνωμοτούν» σε βάρος του μέλλοντος του τόπου, έχοντας ως πυξίδα στρατηγικής διαδρομής τον προσωπικό πολιτικό σχεδιασμό τους.
Για άλλη μια φορά, σε μια εξαιρετικά οριακή συγκυρία, η Ελλάδα «ταλαιπωρείται» από το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική εσωστρέφειά του. Μόνο που στο Κίνημα το οποίο κυριάρχησε στη χώρα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αδυνατούν να κατανοήσουν την αυτονόητη και αυταπόδεικτη για όλους τους υπόλοιπους Έλληνες πραγματικότητα.
Δεν χρεοκοπεί μονάχα το «παπανδρεϊκό» ή μετά από μερικούς μήνες το «βενιζελικό» ΠΑΣΟΚ. Χρεοκοπεί το «όλον» ΠΑΣΟΚ. Τα «πολλά ΠΑΣΟΚ» που ευθύνονται για το γεγονός ότι η Ελλάδα… πήρε τη ζωή της λάθος. Και αυτή θα είναι η ετυμηγορία μιας κοινωνίας που δεν αντέχει άλλο να την εμπαίζουν, ανεξαρτήτως του τι θα ψηφίσει αύριο το ΠΑΣΟΚ.
