Οι δηλώσεις της Άννας Διαμαντοπούλου για έναν πρωθυπουργό «τύπου Παπαδήμου», καθώς και την προοπτική μετά τις εκλογές, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, να προκύψει μια κυβέρνηση «αρίστων», φέρνουν την Υπουργό Παιδείας στο επίκεντρο της επικαιρότητας.
Οι άσπονδοι φίλοι της θα επισημάνουν ότι, για άλλη μια φορά, η «ταμπακιέρα» δεν αφορά κάποιο μείζον θέμα αρμοδιότητάς της. Που… τυγχάνει να είναι η εθνική παιδεία, δηλαδή η κατεξοχήν προετοιμασία του μέλλοντος του τόπου. Θα προσέθεταν μάλιστα, ότι το πρόβλημα με τα βιβλία και την ελλειμματική διανομή τους στα σχολεία, παραμένει άλυτο.
Όσοι τη συμπαθούν, θα αναδείκνυαν αντιθέτως την προσέγγιση ότι η Άννα Διαμαντοπούλου παραμένει σταθερή στις απόψεις που έχει διατυπώσει εδώ και πολλά χρόνια. Συνεπής και αταλάντευτη.
Η αλήθεια βρίσκεται, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, κάπου στη μέση. Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν αισθάνεται ιδιαίτερα άνετα στον χώρο πολιτικής ευθύνης του υπουργείου Παιδείας. Και έτσι, στρέφει τη ρητορική της σε προβλήματα «πραγματικής πολιτικής», ώστε να προσπεράσει τον σκόπελο των ερωτήσεων για την ελλειμματική παραγωγή έργου από την πλευρά της.
Παράλληλα, διαπιστώνει ότι δεν έχει αντικειμενικές πιθανότητες να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Είτε τώρα, είτε στο μέλλον. Διαμορφώνει λοιπόν ένα άλλο, παράπλευρο «πεδίο μάχης», την κυβέρνηση «αρίστων» ή τεχνοκρατών, στην οποία η ίδια θα μπορούσε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Δεν έφυγε άλλωστε ποτέ από τη σκέψη της η στρατηγική επιδίωξη να καταγραφεί ως εκείνη η οποία συνέχισε με τον πλέον πειστικό τρόπο, την πολιτική κληρονομιά του εκσυγχρονισμού. Να καταγραφεί δηλαδή ως η διάδοχος του Κώστα Σημίτη. Έστω και χωρίς… βασίλειο.
