Η σημερινή μέρα έχει την ιστορική ιδιαιτερότητα και σημειολογία της. Σαν σήμερα, στις 23 Ιανουαρίου του 1996, η Ελλάδα, με Πρόεδρο της Επιτροπής Διεκδίκησης τη Γιάννα Αγγελοπούλου, υπέβαλε επισήμως αίτημα για την ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, το 2004.
Ήταν η δεύτερη φορά της Αθήνας, μετά τη χαμένη μάχη του 1996, τότε που στο Χρυσό Ιωβηλαίο, οι Αγώνες διοργανώθηκαν από την… Coca-Cola, συγνώμη, από την Ατλάντα, και όχι από την πόλη-κοιτίδα τους.
Αυτή τη φορά ωστόσο, η προετοιμασία ήταν σαφώς πιο οργανωμένη. Η Γιάννα Αγγελοπούλου ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσε να προσδοκά η Ελλάδα, για την προεδρία της Επιτροπής Διεκδίκησης, και εν συνεχεία της Οργανωτικής Επιτροπής. Κάτι που φάνηκε και από τη σπουδή της κυβέρνησης Σημίτη να την επιστρατεύσει… άρον-άρον, μετά το 2000, στην τελική ευθεία της προετοιμασίας, και υπό τον κίνδυνο η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 να αφαιρεθεί από την Ελλάδα.
Ο Γιάννης Γιαννάκης επίσης, υπήρξε ο πλέον αποτελεσματικός οργανωτικός εγκέφαλος, ο οποίος και πιστώθηκε κυρίως τον «αφοπλισμό» της Στοκχόλμης. Της πόλης που φάνταζε περισσότερο επικίνδυνη από τη Ρώμη, στην τελική ψηφοφορία.
Η Ελλάδα κέρδισε, οι Αγώνες έγιναν στην Αθήνα, και 16 χρόνια μετά εκείνη την επίσημη υποβολή του αιτήματος, η ιστορική μνήμη… χλιμιντρίζει. Ενθυμούμενη πόσο μεγάλη, ήταν αυτή η χαμένη ευκαιρία. Η αδυναμία της Ελλάδας να επενδύσει στην προστιθέμενη αξία των Αγώνων, ώστε να οικοδομήσει μια σύγχρονη χώρα.
Απ’ την άλλη βέβαια, εύκολα κατανοεί κάποιος ότι η παραπάνω προσδοκία ήταν τουλάχιστον ανεδαφική. Γιατί, χάρη ακριβώς στις στρεβλώσεις, τις παθογένειες και τις ανορθογραφίες της… φυλής μας, η Ελλάδα κέρδισε τους Αγώνες. Δεν τους έχασε στη συνέχεια. Και τελικά, κατάφερε να τους διοργανώσει άψογα. Ήταν το όνειρο που ζήσαμε. Και τελείωσε. Βίαια και άτσαλα.
