ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία, ο φυσικός διάδοχος του Ζακ Σιράκ. Το βιογραφικό του άλλωστε περιείχε όλα τα politically correct στοιχεία που αναζητούν οι Γάλλοι από τον ηγέτη ο οποίος θα στρογγυλοκαθίσει στο Ελιζέ ως οικοδεσπότης. Μόνο που ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν δεν είχε υπολογίσει τον «τυφώνα» Σαρκοζί.
Με αποτέλεσμα, μαζί με τον πολιτικό μέντορά του, Ζακ Σιράκ, να βρεθούν, όχι απλά στο περιθώριο, αλλά κατηγορούμενοι και υπό δικαστική διερεύνηση, με τον άλλοτε υπουργό Εσωτερικών να εισέρχεται θριαμβευτής στα Ηλύσια Πεδία, στην προεδρική αναμέτρηση του 2007.
Σήμερα, με τις δικαστικές εκκρεμότητες να αποτελούν παρελθόν, ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν ανακοίνωσε την απόφασή του να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές. Δυσχεραίνοντας περαιτέρω τις προοπτικές επανεκλογής του Νικολά Σαρκοζί, καθώς η γαλλική κοινωνία δείχνει μια, ενδεχομένως ανεξήγητη τάση να τιμωρήσει τον σημερινό Πρόεδρο, ακόμη κι αν αυτό θα συνεπάγεται τη διαδοχή του από τον «άχρωμο» υποψήφιο των Σοσιαλιστών, Φρανσουά Ολάντ.
Στην επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του, ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν, ένα αυθεντικό πολιτικό ταλέντο, με εκλογικές συμπάθειες σε χώρους πέραν της Κεντροδεξιάς, επεσήμανε ότι η αναμέτρηση της άνοιξης του 2012 θα είναι το ραντεβού της αλήθειας, του θάρρους και της δέσμευσης, υποσχόμενος να φέρει την ουσιαστική αλλαγή, σε μια Γαλλία που εξελίσσεται σε… πρόθυμο συμπλήρωμα της Γερμανίας.
Οι προεδρικές εκλογές του 2012 πάντως προσλαμβάνουν ήδη χαρακτήρα θρίλερ, παρά το σαφές προβάδισμα του Φρανσουά Ολάντ, λόγω του μεγάλου αριθμού των αναποφάσιστων, αλλά και της ευμετάβλητης συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος. Που, για παράδειγμα, φέρνει στις τελευταίες δημοσκοπήσεις τον κεντρώο Φρανσουά Μπαϊρού σε απόσταση βολής από τη Μαρίν Λεπέν, για την 3η θέση, κάτι που σημαίνει ότι τον καθιστά εκ των πραγμάτων ρυθμιστή του δεύτερου γύρου.
Καθώς, θεωρητικά πάντα, έχει την ευχέρεια ισοδύναμων εισροών από την Κεντροδεξιά και τους Σοσιαλιστές. Που χωράει σε όλα αυτά ο ντε Βιλπέν; Λογικά, άργησε πολύ. Και θα είναι δύσκολο να ξαναπιάσει το νήμα με τον πολιτικό που άφηνε άναυδη τη διεθνή κοινή γνώμη, όταν από βήματος Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ κατακεραύνωνε τις Ηνωμένες Πολιτείες, για τον πόλεμο στο Ιράκ. Μια ομιλία που… πλήρωσε ακριβά.
