Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Η εθνική σωτηρία σε… μετάβαση

ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Πληροφορούμαι ότι ένας σημαντικός αριθμός στελεχών της Νέας Δημοκρατίας αντιδρά έντονα για τη συμφωνία-επισημαίνω λίγο πριν από την κατάρρευση της Ελλάδας- ανάμεσα στις δύο μεγάλες ιστορικές παρατάξεις αυτού του τόπου.
 Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω το σκεπτικό τους, αλλά εκτιμώ ότι όλοι αυτοί που «τρόμαξαν» μπροστά σ’ αυτή την προοπτική, προφανώς θεωρούν ότι μια-έστω- «στιγμιαία συνάντηση» του κόμματός τους με το ΠΑΣΟΚ, θα προξενήσει ζημιά στη κομματική τους βάση.
Στο ΠΑΣΟΚ, πάνω-κάτω, επικρατεί η ίδια εικόνα, μόνο που εκεί ελπίζουν ότι ο χρόνος που κερδίζουν, θα τους δώσει την ευκαιρία να ανασυγκροτηθούν περιορίζοντας τη φθορά, αλλά και να μοιρασθούν τις ευθύνες με την άλλη πλευρά. Αυτό ακριβώς είναι που θέλει να αποφύγει η Νέα Δημοκρατία, υποβαθμίζοντας το πλαίσιο της συμφωνίας σε επίπεδο… μεταβατικής κυβέρνησης, χωρίς τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων. Και αυτό ακριβώς είναι που επιδιώκει το ΠΑΣΟΚ, ώστε η κυβέρνηση να έχει χαρακτηριστικά συγκυβέρνησης.
Είναι προφανές ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία, για διαφορετικούς λόγους, δεν θέλουν να προκαλέσουν περισσότερο τις κομματικές τους βάσεις. Ωστόσο με τον τρόπο που το κάνουν, προκαλούν τη νοημοσύνη των πολιτών, οι οποίοι βλέπουν ότι ουσιαστικά ακυρώνεται η προοπτική για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Οι πιέσεις που ασκούνται στις ηγεσίες, κυρίως από τα στελέχη και τους οργανωμένους οπαδούς, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε μια κυβέρνηση υπηρεσιακή, αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα, που θα έπρεπε να έχει μια κυβέρνηση στη παρούσα φάση, έστω και με «ημερομηνία λήξης».
Αυτό είναι κακό- θα πείτε- αφού έτσι κι αλλιώς έχουν αποφασισθεί οι εκλογές; Προσωπικά το θεωρώ καταστροφικό, τόσο για τη χώρα όσο και για την ίδια τη σημασία της συναίνεσης και της συνεργασίας, έννοιες που η σημασία τους όχι μόνο κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε ανέκδοτο, αλλά και να δυσφημισθούν ως έννοιες σε βαθμό εξοβελισμού από το πολιτικό λεξιλόγιο. Διότι, αν το ζητούμενο ήταν αποκλειστικά οι εκλογές, αναρωτιέμαι γιατί χρειαζόταν τόση φασαρία για κάτι που δεν χρειαζόταν μεταβατική κυβέρνηση για να γίνει.