Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν μου αρέσει ο ρόλος του μάντη κακών, αλλά τίποτε δεν έχει κριθεί ακόμη. Ανήκω σ’ αυτούς που και μετά τις τελευταίες εξελίξεις θεωρούν πως οι εκλογές πρέπει να γίνουν το ταχύτερο δυνατόν και δεν πιστεύω ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα σφάδαξε για πέντε μόνο μέρες πριν παραδοθεί αμαχητί.
Με δεδομένο ότι μέχρι την τελευταία στιγμή, την ύστατη ώρα του αποχαιρετισμού, ο κ. Παπανδρέου ανακοίνωνε μετά βεβαιότητος «θεσμική επιλογή», φωτογραφίζοντας έτσι τον Πρόεδρο της Βουλής Φ. Πετσάλνικο…
Με δεδομένο ότι μέχρι την τελευταία ώρα οι αλληλοδιαψεύσεις έπεφταν βροχή και η βεβαιότητα που κυκλοφορούσε ήταν πως… ουδέποτε ετέθη θέμα Παπαδήμου…
Με δεδομένο ότι ο κ. Παπαδήμος είχε φθάσει στην Αθήνα από την προηγούμενη Δευτέρα και μέχρι χθες δεν χτυπούσε το τηλέφωνό του…
Με δεδομένο ότι μέχρι την τελευταία ώρα δεν είχε γίνει κατανοητό το πρόβλημα με το έλλειμμα αξιοπιστίας και ο κ. Παπανδρέου πάσχιζε να παραμείνει στην εξουσία μέσω του κ. Πετσάλνικου…
Με δεδομένα δηλαδή όλα τα παραπάνω και μερικά ακόμη που «θα βγουν στην πορεία», θεωρώ ότι ήδη έχει αρχίσει η διαδικασία ανασύνταξης δυνάμεων στο πλαίσιο μιας μακράς προεκλογικής περιόδου, το πράσινο φως για την οποία ανάβει με την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει γνωστή η σύνθεση αυτής της νέας κυβέρνησης.
Είναι, όμως, βέβαιο ότι οι μη εκλεγμένοι θα βρεθούν στο στόχαστρο όχι μόνο του αντιπολιτευτικού μετώπου που δημιουργήθηκε ήδη, αλλά και σε εκείνο των αιρετών.
Οι τελευταίοι – κυρίως οι ανήκοντες στην παράταξη του ΠΑΣΟΚ – έλαβαν μέρος στη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην προηγούμενη κυβέρνηση με την προϋπόθεση ότι θα εδημιουργείτο μια κυβέρνηση «εθνικής συνεννόησης».
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τέτοια μια κυβέρνηση υπό τον κ. Παπαδήμο – με όλα τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν την επαγγελματική του ιδιότητα (τραπεζίτης);
Ως γνωστόν, την τελευταία φορά που οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (οι οποίοι δεν έχουν αλλάξει, είναι οι ίδιοι) έδωσαν την ψήφο τους σε «νόμο ανάγκης», δηλαδή στο πολυνομοσχέδιο, συμπεριλαμβανομένου και του περίφημου άρθρου 37, είχαν προβεί σε κάποιες ξεκάθαρες δηλώσεις.
Είχαν πει πως για τελευταία φορά ψήφιζαν μέτρα με κλειστά τα μάτια.
Τι θα κάμουν τώρα; Ειδικά τώρα που θα είναι και πάλι υποχρεωμένοι να ψηφίζουν με κλειστά μάτια;
Θα εμφανίζονται στη Βουλή οι τεχνοκράτες και θα τους διατάσσουν;
Αρκεί η υπογραφή του αρχηγού τους, τον οποίο έτσι κι’ αλλιώς έχουν αμφισβητήσει και προειδοποιήσει;
Με λίγα λόγια, το πρόβλημα παραμένει.
Και παραμένει διότι στην προσπάθειά του να διασωθεί και φοβούμενο να καταγράψει τις δυνάμεις του στην κάλπη, το πολιτικό σύστημα δεν προχώρησε αμέσως σε εκλογές.
Ο νέος πρωθυπουργός, που γνωρίζει πολύ καλά και από μέσα το «σύστημα ΠΑΣΟΚ», έχει στη διάθεσή του μια συγκεκριμένη κοινοβουλευτική ομάδα.
Αυτή η συγκεκριμένη κοινοβουλευτική ομάδα έχει εκλεγεί με προϋποθέσεις του τύπου «λεφτά υπάρχουν», «θα σας κάνουμε και παιδιά» και «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία».
Δηλαδή με υποσχέσεις και προσδοκίες. Και κυρίως, οι δυνάμεις που διαθέτουν στη σημερινή (παλαιά) Βουλή τα κόμματα δεν αντιστοιχούν στον πραγματικό, σημερινό εκλογικό χάρτη.
Αν είχαν μεσολαβήσει εκλογές, αν είχε προηγηθεί μια διαφορετικού τύπου, σύγχρονη και με βάση τα σημερινά δεδομένα, χωρίς τις γνωστές υποσχέσεις, προεκλογική εκστρατεία, τότε θα είχαν εκλεγεί άλλοι άνθρωποι, χωρίς τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις απέναντι στο εκλογικό σώμα.
Αν είχαν προηγηθεί εκλογές, ο λαός θα είχε μιλήσει, θα είχε δώσει στον καθένα το ποσοστό του και με τον νομιμοποιημένο αυτό τρόπο θα υποδείκνυε ποιοι και πώς θα έπρεπε να συνεργαστούν.
Αυτή η εκλεγμένη κυβέρνηση, με συγκεκριμένη εντολή, θα μπορούσε να αναθέσει στον κ. Παπαδήμο το υπουργείο των Οικονομικών, δεσμευόμενη (οι δεσμεύσεις αυτές θα μπορούσαν να είχαν αναληφθεί και προ των εκλογών), να μην μπαίνει στα πόδια του.
Αυτό, όμως, δεν συνέβη. Ο κ. Παπαδήμος παραλαμβάνει μια κουρελιασμένη, καθημαγμένη εθνική αντιπροσωπεία, που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στον δρόμο και με εξαντλημένες τις αντοχές της.
Παραλαμβάνει μια κοινοβουλευτική ομάδα (του ΠΑΣΟΚ) με το στίγμα της αναξιοπιστίας απέναντι στον λαό.
Θυμίζω ότι παλιότερα στην Ιταλία, η κυβέρνηση Πρόντι, αποτελούμενη από τεχνοκράτες, είχε καταρρεύσει από μόνη της, διότι η Βουλή των αιρετών δεν ψήφιζε τα νομοσχέδιά της.
Και φοβούμαι ότι πολύ σύντομα, ο κ. Παπαδήμος, που ζητά πίστωση χρόνου όσον αφορά στις εκλογές, θα παρακαλά για την… επίσπευσή τους.
Δεν μου αρέσει ο ρόλος της Κασσάνδρας, αλλά θυμίζω ότι αυτή δεν είχε απλώς το χάρισμα να προβλέπει τα δεινά. Είχε και την ατυχία να επιβεβαιώνεται?
