ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ
Πληθαίνουν και εντείνονται οι ‘φωνές’ και οι πιέσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας. Μαζί και η κοινή γνώμη και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Και εύλογα. Αν τα σχετικά ερωτήματα υποδεικνύουν ουσιαστικά τις ‘οικουμενικές λύσεις’, ως το διαβατήριο για να ξεπεραστεί η κρίση. Είναι όμως έτσι; Είναι η ευρεία συσπείρωση των πολιτικών δυνάμεων που θα δώσει λύσεις;
Είναι το ‘κύρος’ και ‘η σοφία’ των προσωπικοτήτων, που θα στελεχώσουν αυτού του είδους τα κυβερνητικά μορφώματα; Κι αν όντως ισχύει αυτό τι τους εμποδίζει να εισφέρουν τις γνώσεις τους στην παρούσα συγκυρία; Είναι ζήτημα θώκου; Και πόσοι εξ αυτών ευθύνονται, με πράξεις ή παραλείψεις, στο μέτρο των αρμοδιοτήτων τους στο παρελθόν, για τα όσα συμβαίνουν σήμερα;
Κι αν ακόμη ως υπόθεση εργασίας δεχτούμε τη συγκρότηση ενός τέτοιου ‘κυβερνητικού σχήματος’, τι αλήθεια θα εισφέρει; Νομιμοποίηση στη λήψη ακόμη σκληρότερων μέτρων; Επιμερισμό των ευθυνών ή μήπως θέσπιση του ανεύθυνου-πολιτικά και ποινικά-όπως, στο παρελθόν επιχειρούνταν με την παραπομπή σειράς θεμάτων, ακόμη και αυτής της διαχείρισης της Μ. Ασιατικής εκστρατείας και καταστροφής, στον ‘ανεύθυνο’ Βασιλέα. Οι λύσεις που μια τέτοια ‘κυβέρνηση’ θα δώσει, θα προσφέρουν κάποια προοπτική; Κάποια πυξίδα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και επαναφορά στην οδό της ανάπτυξης;
Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα. Το να βαφτίσεις τα επώδυνα μέτρα, με ‘παρρησία’ και ‘σοφία’ ως αναγκαίο κακό, δεν αποτελεί λύση. Ούτε και ο επιμερισμός των ευθυνών. Αν υπάρχουν λύσεις πειστικές, με προοπτική ας παρουσιαστούν. Και εκεί –στις εκλογές δηλαδή-ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Και να δοκιμαστούν οι ικανότητες ενός εκάστου. Η συνυπευθυνότητα δεν είναι λύση. Το μόνο που θα ‘καταφέρει’ θα είναι η απαξίωση των αστικών πολιτικών κομμάτων. Και το θέριεμα της Αριστεράς. Είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Και πάνω από όλα, είναι αυτό λύση;
