ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Χρειάστηκε να περάσουν 37 χρόνια Μεταπολίτευσης, στη διάρκεια των οποίων η Δημοκρατία μας δοκιμάστηκε, απογοήτευσε, συμβιβάστηκε με όσους όφειλε να περιθωριοποιήσει, για να καταργηθεί ένας θεσμός-σύμβολο, που με την πάροδο των ετών εξελίχτηκε σε… παρωδία.
Η υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τις αλλαγές στα Πανεπιστήμια, από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, που επετεύχθη μετά την τηλεφωνική επικοινωνία δυο άλλοτε συγκάτοικων στα φοιτητικά χρόνια, του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά, κυριαρχείται από την απόφαση να καταργηθεί ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου.
Που όταν πρωτοκαθιερώθηκε, στόχευε στην υπεράσπιση των ιδεών και των φορέων τους, στις μέρες όμως κατάντησε άσυλο παρανομιών και πάσης φύσεως εραστών της εκτροπής από τη νομιμότητα. Όχι αυτήν που επιβάλλει με τη βία το κράτος, αλλά τη νομιμότητα που προσυπογράφει ο καθένας από εμάς, ως ελάχιστη συμφωνία συμβίωσης και κοινωνικής συμπόρευσης.
Στις πολλαπλές απογοητεύσεις που μας «κερνάει» ο πολιτικός κόσμος, η εκλογίκευση των πολιτικών δυνάμεων γύρω από το θέμα του ασύλου, δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια κοινών τόπων και εθνικών προτεραιοτήτων.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος στο οποίο μπορεί να προσδοκά η Ελλάδα, ενόψει των ακόμη πιο δύσκολων στιγμών που έχουμε μπροστά μας.
