ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Ήθελε πραγματικά ο Γιώργος Παπανδρέου να αποχωρήσει από το Μέγαρο Μαξίμου, και να υποδεχτεί στην εξουσία μια συμμαχική κυβέρνηση, ενδεχομένως μόνο με τη Νέα Δημοκρατία, που θα είχε στη θέση του Πρωθυπουργού κάποια άλλη προσωπικότητα, ενδεχομένως μάλιστα προερχόμενη από τον ευρύτερο πολιτικό χώρο της Κεντροδεξιάς;
Από τη στιγμή που η «εγκάρδια συνεννόηση» με τον Αντώνη Σαμαρά δεν προχώρησε, το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Είναι βαθιά πολιτικό. Και η διερεύνησή του, θα οδηγούσε ενδεχομένως στην αποκάλυψη της «μεγάλης μπλόφας», ενός πρωτοφανούς στρατηγικού τακτικισμού από την πλευρά του Γιώργου Παπανδρέου, με ξεκάθαρη στόχευση, και εκ των προτέρων αποφασιστικότητα να θυσιάσει «πιόνια», προκειμένου να υλοποιήσει το αντικειμενικό ζητούμενο: Την πολιτική επιβίωση του ίδιου και του ΠΑΣΟΚ. Έστω και για μερικούς μήνες ακόμη.
Σκεφτείτε μονάχα το σκηνικό της χθεσινής ημέρας. Μετά την ανεξαρτητοποίηση του Γιώργου Λιάνη, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που περίμεναν ακόμη και εσωκομματική ανταρσία στο ΠΑΣΟΚ, με ευθεία αμφισβήτηση του παπανδρεϊκού imperium. Η επανάληψη του 2007 δηλαδή, αλλά αυτή τη φορά με σαφώς καλύτερους όρους για τους «πολιορκητές» του Καστριού.
Το κέντρο της Αθήνας θύμιζε πολιορκημένο οχυρό, με δεκάδες χιλιάδες κόσμου να βρίσκονται μισό βήμα από την έκρηξη, με προφανή στόχο τον Γιώργο Παπανδρέου και την Κυβέρνησή του. Πολίτες που, πριν εμφανιστούν… απρόσμενα οι «γνωστοί-άγνωστοι», έμοιαζαν αποφασισμένοι να γράψουν ιστορία, ως εκείνοι που θα έριχναν την Κυβέρνηση.
Μπροστά σε ένα τέτοιο σκηνικό, ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται ότι επέλεξε μια «μεγάλη μπλόφα». Από τη στιγμή που προσφέρθηκε να παραιτηθεί από Πρωθυπουργός, έθεσε τις βάσεις… για το αντίθετο. Το «όλον ΠΑΣΟΚ» άρχισε να ιδρώνει και μόνο στη σκέψη της απώλειας της εξουσίας, από έναν επελαύνοντα Αντώνη Σαμαρά. Επομένως, ξεχάστηκαν και οι σκέψεις περί εσωκομματικής ανταρσίας, με πρόσχημα το Μεσοπρόθεσμο.
Όσο για την «αγανακτισμένη» κοινωνία, περίμενε μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες το διάγγελμα. Και μέχρι τότε, δεν ζητούσε φυσικά την ανατροπή μιας Κυβέρνησης, την οποία οι πληροφορίες την παρουσίαζαν έτοιμη να… φύγει μόνη της. Με το διάγγελμα να προβάλλεται αργά το βράδυ, η κοινωνία είχε ήδη… βάλει τις πυτζάμες της, και δεν μπορούσε να επιστρέψει στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθεί.
Τη «μεγάλη μπλόφα» του Γιώργου Παπανδρέου, επισημαίνει σήμερα και η «Washington Post». Τονίζοντας ότι το σχέδιο του Πρωθυπουργού είχε έναν και μόνο στόχο: Να υπερβεί τον δύσκολο κάβο της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου.
Να το κάνουμε πιο κατανοητό: Ο Γιώργος ήθελε να συσπειρώσει το ΠΑΣΟΚ γύρω του. Κυρίως εκείνους που αμφισβητούσαν τον ίδιο. Και το κατάφερε, πείθοντας τους πάντες ότι ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει το Μαξίμου.
Η στρατηγική του φόβου είχε αποτέλεσμα, για δυο κυρίως λόγους: Πρώτον, επειδή ο Πρωθυπουργός έχει μέσα του το dna της αντισυμβατικότητας. Δεν τον… πολυνοιάζει δηλαδή, και μάλλον δεν θα είχε δυσκολία να τα παρατήσει, και να αφήσει το ΠΑΣΟΚ στην τύχη του. Δεύτερον, η προσωπική σχέση του με τον Αντώνη Σαμαρά, σκόρπισε την ανησυχία στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, ότι ο Γιώργος… το εννοούσε.
Το πολιτικό συμπέρασμα βέβαια είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου «τσαλακώθηκε» επικοινωνιακά με τις χθεσινές ακροβασίες. Παραιτήθηκε και στη συνέχεια… ξε-παραιτήθηκε. Και μάλλον έτσι έχουν τα πράγματα. Ποιος σας είπε όμως ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ανησυχούσε μήπως «τσαλακωθεί»; Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις άλλωστε δείχνουν ότι η Κυβέρνησή του οδεύει προς την έξοδο.
Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να κερδίσει χρόνο. Να περάσει τη σημερινή δυσκολία, να
