Όταν αργά χθες το βράδυ, μετά και την προβολή της δήλωσης που έκανε ως απάντηση στο πρωθυπουργικό διάγγελμα, ο Αντώνης Σαμαράς αποχωρούσε από τη Συγγρού, βαθιά μέσα του κατανοούσε μια μεγάλη πολιτική αλήθεια: Ότι το «παιχνίδι» τελείωσε για το ΠΑΣΟΚ. Και ότι ο ίδιος, ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είναι πλέον το πρόσωπο στο οποίο στρέφονται όλοι για την επόμενη ημέρα. Για την έξοδο από την κρίση.
Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κινήθηκε στρατηγικά απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου, σε μια παρτίδα σκάκι, που στο τέλος ο ίδιος πέτυχε το «ρουά ματ» απέναντι στον άλλοτε συγκάτοικό του, στα φοιτητικά χρόνια.
Ο Αντώνης Σαμαράς έδειξε ότι πιστεύει βαθιά στην εθνική συνεννόηση μπροστά στο αδιέξοδο. Υπερασπιζόμενος όμως και την αξιακή λογική, πως σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, δεν θα μπορούσε να είναι Πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου. Το δε βασικό ζητούμενό της, θα έπρεπε να είναι η επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου.
Με τη βεβαιότητα που διαμορφώθηκε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου συμφώνησε να μην είναι Πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς πέτυχε να αφαιρέσει από τον κύριο πολιτικό αντίπαλό του, αρκετούς πόντους από το ηγετικό προφίλ του. Γιατί, αλήθεια, ποιος ηγέτης προσφέρεται να παραιτηθεί, δεν το κάνει, και στη συνέχεια έχει την προσδοκία ότι η κοινωνία θα… ξεχάσει το πίσω-μπρος, και θα τον εμπιστευτεί ξανά;
Η νίκη Σαμαρά έχει επικοινωνιακή διάσταση, κυρίως όμως στρατηγικό περιεχόμενο. Ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε πιθανότατα τη μάχη της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, με την ψήφο εμπιστοσύνης που αναμένεται να λάβει από τη Βουλή, και η οποία θα συνεπάγεται υπερψήφιση και του Μεσοπρόθεσμου. Ο Αντώνης Σαμαράς όμως κέρδισε τον πόλεμο. Και φαντάζει πλέον ως ο εν αναμονή Πρωθυπουργός, με φόντο τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, που δύσκολα θα αργήσουν.
