Η κυβέρνηση έχει έναν Παπουτσή και ο Γιώργος Φλωρίδης έσπευσε να προλάβει τον πρωθυπουργό να μη προσθέσει στο δυναμικό της και κηπουρό. Δεν κάνεις, είπε με σημασία, υπουργό τον κηπουρό σου. Και έχει δίκιο ο άνθρωπος αν και από ορισμένους υπουργούς ένας κηπουρός μπορεί να αποδειχθεί ικανότερος. Και δεν αναφέρομαι στον «Επίμονο Κηπουρό» της ιστορίας του Le Carre, αλλά σ’ έναν οποιοδήποτε κηπουρό.
Ακόμα και ο κηπουρός του Βαγγέλη Γερμανού θα μπορούσε με τον συναισθηματισμό του- ως «της αγάπης μας φρουρός»- να φέρει αποτελέσματα έστω κι αν ήταν «στη ποδιά μας ναυαγός». Γιατί καλύτερα ναυαγός «σ’ ένα κοραλλένιο κήπο στο βυθό» παρά ναυαγός στον «Τιτανικό» του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Και σε τελευταία ανάλυση γιατί μπορεί ο πρωθυπουργός να κάνει υπουργό τη Μπιρμπίλη ή τον Γερουλάνο και δεν μπορεί να υπουργοποιήσει έναν κηπουρό;
Αντιλαμβάνομαι την αγωνία του κυρίου Φλωρίδη, αλλά θα πρέπει και ο ίδιος να αντιληφθεί ότι υπό της παρούσες συνθήκες ένας υπουργός- κηπουρός θα ήταν παραγωγικότερος από έναν κυνηγό «χαμένο σ’ ένα δάσος μαγικό», ο οποίος μάλιστα θα μπορούσε να φαγωθεί από τις μάγισσες σαν τον Ορφέα τον μουσικό. Καταλαβαίνω ότι δεν καταλάβατε και πολλά πράγματα- έστω κι αν έχετε ακούσει το τραγούδι- αλλά μήπως έχει καταλάβει κανείς στη κυβέρνηση που τους οδηγεί ο «Επίμονος Πρωθυπουργός»;
