Υπάρχουν σήμερα χωριά που δεν έχουν κουρεία. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η Νυμφόπετρα. Ο τελευταίος που για 17 χρόνια κούρευε και ξύριζε τους συγχωριανούς του ήταν και ο κ. Παναγιώτης Βασιλάκος.
«Το κουρείο ήταν στα παλιά χρόνια ένας χώρος που έδινε την δυνατότητα να συναντώνται οι χωριανοί και όσο περίμεναν για να κουρευτούν και να ξυριστούν είχαν συζητήσεις για όλα τα θέματα που τους απασχολούσαν. Ήταν δύσκολα χρόνια και πολύ φτώχια» μας είπε ο κ. Βασιλάκος
Και αυτό το επάγγελμα όπως και αλλά στις παλιές εποχές δούλευαν με τα τεφτέρια.
« Όταν αποφάσισα να το κλείσω το κουρείο είχα ένα μπλοκάκι γεμάτο από βερεσέδια. Το πήρα το έσκισα και είπα χαλάλι τους. Μετά ασχολήθηκα με την γεωργία»
Συνομιλώντας με το κ. Παναγιώτη Βασιλάκο θυμηθήκαμε του κουρείς που ο γραφών είχε γνωρίσει. Θυμηθήκαμε τον Γιάννη Κυψελίδη (το κουρείο του ήταν στο καφενείο του Ηρώδη Σιμιτζίδη), τον Γιάννη Καλπακίδη (στο καφενείο του Γιώργου Κοκτσίδη), τον Μιχάλη Λαμπαδαρίδη (σε χώρο του Γιάννη Μότσιανου) Αν δεν με απατά η μνήμη μου κουρέας ήταν και Λευτέρης Χισιρίδης, ίσως κάποιοι ακόμα που δεν θυμόμαστε τώρα.
Οι κουρείς της παλιάς εποχής ήταν, θα μου επιτραπεί η έκφραση, πειρακτήρια… χωρίς όμως να προσβάλουν την προσωπικότητα του συμπολίτη τους.
Χρήστος Γιαννακίδης
emvolimanea.blogspot.com
