Ώρα 10 πρωί Κυριακής. Ο αιωνόβιος πλέον κ. Δημήτριος Δημητρίου οδεύει συνοδεία της κόρης του Αναστασίας στο καθιερωμένο ραντεβού για καφέ στην καφετέρια της πλατείας του χωριού του.
« Πριν από λίγους μήνες ο πατέρας μου έκλεισε τα 100 χρόνια ζωής και του κάναμε τα γενέθλια του παρουσία των παιδιών του, των εγγονιών του και πολλών φίλων» μας είπε η κ. Αναστασία. Στη είσοδο του καφενείου υποδέχτηκε τον κυρ Δημήτρη, η κύρια Μαρία η οποία γνωρίζοντας πως πίνει τον καφέ του τον έφτιαξε και του τον πρόσφερε λέγοντας λόγια αγάπης προς το πρόσωπο του. «Είναι πολύ καλός άνθρωπος ο κυρ Δημήτρης, το λέω με όλη τη σημασία της λέξεως» μας είπε.
Ο κ. Δημήτριος Δημήτριου ( η Μιμίκος όπως τον ξέρουν οι χωριανοί του) γεννήθηκε στον Πόντο και σε ηλικία ενός έτους ήρθε με την οικογένειά του στη Ελλάδα. Στον ένα αιώνα ζωής του είχε πολλά να μας διηγηθεί. Με διαύγεια πνεύματος, μας εξιστορεί γεγονότα και καταστάσεις που άλλοτε τον πληγώνουν και άλλοτε τον χαροποιούν όταν αναφέρεται σε αυτά που με πολύ κόπο απέκτησε.
Για την ζωή των παιδικών και εφηβικών του χρόνων αναφερθήκαμε στο Βιβλίο που εκδώσαμε με τίτλο Μαρτυρίες: από τον ξεριζωμό στην κατοχή και τον εμφύλιο» Στην αφήγησή του αναφέρθηκε στα πρώτα χρόνια δημιουργίας του νέου χωριού τη Νυμφόπετρα. «Εδώ ήταν χωράφια σπαρμένα με φακές. Το 1950 κοπήκαν τα οικόπεδα και κτίσαμε τα σπίτια μας με την βοήθεια του κράτους.
Έκτος από την καλλιέργεια των χωραφιών εγώ δούλεψα σε μια εταιρία που έκανε έργα. Δούλεψα στην κατασκευή της γέφυρας της Ποτίδαιας στη Χαλκιδική, στην κατασκευή του υδροηλεκτρικού σταθμού στον Άγρα και σε διάνοιξη δρόμων στην Φλώρινα.
Σκληρή δουλειά, από το πρωί μέχρι το βράδυ.»
Συνεχίζοντας μας μίλησε για το αρχαίο τοξωτό γεφυράκι που υπήρχε στο ποτάμι και περνούσαν για να πάνε στο τσιφλίκι. «Ήταν μικρό τοξωτό γεφύρι που περνούσαν μόνο πεζοί, γαϊδουράκια και άλογα. Κάρο δεν χωρούσε.
Αυτό έλεγαν ότι ήταν από την αρχαιότητα και σύνδεε τους παράπλευρους δρόμους της αρχαίας Εγνατίας, όμως με τις μεγάλες πλημμύρες το γεφυράκι καταστράφηκε.»
Ζητήσαμε να μας πει αν επισκέφτηκε το καστρί που είναι σε λόφο βόρεια της Νυμφόπετρας. «Πήγα πολλές φόρες γιατί ήμουν κυνηγός, Τα τοίχοι του έχουν φάρδος 1,5 μέτρα και είναι γύρω - γύρω σε μεγάλη έκταση. Μέσα έχει διαμερίσματα. Είναι ολόκληρο χωριό. Εκεί έλεγαν ότι άναβαν στην αρχαιότητα φωτιές για να επικοινωνούν με αλλά σημεία όπως ήταν και της Ρεντίνας. Το κάστρο επικοινωνούσε με υπόγειο τούνελ που κατέληγε στο καρά ντερέ όπου έπαιρναν νερό από τα πηγάδια»
Στην συνεχεία αναφέρθηκε ο κυρ Δημήτρης στο φονικό για ένα γαϊδουράκι που επίταξαν οι Γερμανοί…
Ο κλέψας του κλέψαντος τις λίρες και τα χρυσαφικά ήταν μια ακόμη ιστορία που μας διηγήθηκε…
Αυτά και αλλά πολλά θα συμπεριεληφθούν στην νέα μελλοντική εκδοτική μας προσπάθεια…
Χρήστος Γιαννακίδης
emvolimanea.blogspot.com
