Σήμερα στην Θεσσαλονίκη η παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Καπετανίδη.
Οι εκδόσεις «Ινφογνώμων» διοργανώνουν την παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Ν. Καπετανίδη, "Νίκος Καπετανίδης – Ο ηρωικός δημοσιογράφος του Πόντου" το Σάββατο 6 Απριλίου και ώρα 19:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης (Λεωφ. Νίκης 13, 2ος όροφος).
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο εκδότης και συγγραφέας Σάββας Καλεντερίδης και ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης. Συντονίζει ο Νίκος Ασλανίδης, δημοσιογράφος, συγγραφέας, πρόεδρος Συμβουλίου Δεοντολογίας Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης. Είσοδος ελεύθερη.
Μεταξύ των 353 000 Ελλήνων που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά του ελληνισμού ήταν και ο Δημοσιογράφος - Εκδότης Νίκος Καπετανίδης.
Ο Δημοσιογράφος που αψηφούσε κάθε κίνδυνο, προκειμένου να δημοσιεύσει την αλήθεια, το δίκαιο και ιδιαίτερα να ενημερώσει τις Προξενικές Αρχές και όχι μόνο, μέσω της εφημερίδας του «ΕΠΟΧΗ», για τις θηριωδίες, τις σφαγές άμαχου πληθυσμού από τους Τούρκους, από τους ληστοσυμμορίτες του εντολοδόχου από τον Μουσταφά Κεμάλ, Τοπάλ Οσμάν1.
Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με την σειρά τους.
Ο Νίκος Καπετανίδης γεννήθηκε στο Ρίζαιον, Νομού Τραπεζούντας το 1889. Τελείωσε την περίφημη για την εποχή σχολή το «ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ» της Τραπεζούντας το 1905.
Εργάστηκε στην τράπεζα των αδελφών Φωστηρόπουλου , ενώ παράλληλα ασχολούνταν και με την δημοσιογραφία, γράφοντας χρονογραφήματα σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 1910-11 συνεργάστηκε με τον φίλο και εκδότη Φίλωνα Κτενίδη στο περιοδικό «ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ». Στην συνέχεια δημοσίευσε στην εφημερίδα ο Φάρος της Ανατολής, και στην Ηχώ του Πόντου. Το 1918 έκδωσε την δική του εφημερίδα την «ΕΠΟΧΗ», όπου με θάρρος, αποφασιστικότητα και αφάνταστη μαχητικότητα επέκρινε με την γραφίδα της πέννας του τα κακουργήματα και τις θηριωδίες των Τούρκων εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου.
Ο κίνδυνος που διέτρεχε λόγω των καταγγελιών των κακουργημάτων των Τούρκων μέσω της εφημερίδας του, ήταν φανερός και άμεσος , το γνώριζε και αυτό φαίνεται σε άρθρο του Φίλωνα Κτενίδη στην Ποντιακή Εστία το 1975, με τίτλο «Ο δήμιος του Πόντου Τοπάλ Οσμάν» στα γραφεία της «ΕΠΟΧΗΣ». Μεταξύ των άλλων ο Φίλων Κτενίδης γράφει: «…την 20η Μαρτίου 1920 ο Νίκος Καπετανίδης ειδοποιείται ότι ο Οσμάν αγάς ευρισκόμενος στην Τραπεζούντα, επιθυμούσε να επισκεφθεί τα γραφεία της εφημερίδας «ΕΠΟΧΗΣ».
Ο λόγος της επίσκεψής του γράφει η ειδοποίηση, ήταν να τον δει και να τον γνωρίσει προσωπικά…» Ο Νίκος δέχτηκε την επίσκεψη δηλώνοντας ότι θα τον περιμένει. Στην συνέχεια απευθυνόμενος στους συνεργάτες του είπε: «Το κεφάλι μου δεν στέκεται καλά στους ώμους μου». Τότε οι φίλοι του τον συμβούλεψαν να φύγει, να πάει στην Σάντα. Ο Νίκος όμως το αρνήθηκε. Όπως αρνήθηκε να φύγει, να εγκαταλείψει το ποίμνιό του, και ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, ένα χρόνο αργότερα το 1922, για να βρει τραγικό θάνατο από φανατισμένο όχλο Τούρκων στην προκυμαία της Σμύρνης. Η συνάντηση έγινε στις τρεις το απόγευμα στα γραφεία της εφημερίδας, όπου πραγματοποιήθηκε ο παρακάτω διάλογος:
« - Γιατί γράφεις στην εφημερίδα σου εναντίον μου; Εγώ αγαπώ τους Έλληνες πατριώτες (καρντασλάρ - αδέλφια) και φροντίζω για την ησυχία τους. Τιμωρώ μόνο όσους δεν είναι πιστοί στην Οθωμανική πατρίδα… Λυπούμαι γιατί μερικοί «γκιαούρ» σπεύδουν πάντα χωρίς καμιά αφορμή να καταγγέλλουν ψέματα στους Συμμάχους.
- Και τα λεγόμενα… και τα γραφόμενα… είναι ψέματα;
- Καθαρή συκοφαντία… Να δημοσιεύσεις πως οι Τούρκοι και οι «Ουρούμ - Ρωμιοί» της Κερασούντας ζουν πολύ καλά και υπογράφουν πως είμαστε «καρτάς-αδέλφια» να προσέχεις να μην γράφεις ανακριβή γεγονότα στην εφημερίδα σου».
Ο σκοπός της επίσκεψής του δεν ήταν μόνο να τον γνωρίσει, αλλά να τον απειλήσει, να τον τρομοκρατήσει με την παρουσία του και με τις έμμεσες προειδοποιήσεις του να τον αναγκάσει να σταματήσει να δημοσιεύει τα εγκλήματα του. Αλλά ο πάντα μαχητικός Δημοσιογράφος, συνέχισε απτόητα το εθνικό του έργο, συνέχιζε να γράφει, αψηφώντας την τρομοκρατία του Κεμαλικού καθεστώτος, για τις καταστροφές και τις σφαγές από φανατικούς Τούρκους, εις βάρος άμαχου ελληνικού πληθυσμού.
O ατρόμητος αυτός Δημοσιογράφος, διέβλεπε τους έμμεσους και άμεσους κινδύνους που διέτρεχε η ζωή του λόγω της εθνικής του δράσης, το αντιλαμβάνονταν και ένιωθε τον θάνατο να τον πλησιάζει, αλλά η αγάπη για την πατρίδα του, για τον ελληνισμό του Πόντου ήταν τόσο μεγάλη που ο κίνδυνος για την ζωή του δεν λύγιζε την ορμή του, και αυτό φαίνεται από το τελευταίο γράμμα της ζωής του, προς τον φίλο του Φίλωνα Κτενίδη, που υπηρετούσε ως εθελοντής Αξιωματικός στον Ελληνικό Στρατό στο Μικρασιατικό μέτωπο, που του έγραφε:«Νιώθω πως εσύ στο μέτωπο διατρέχεις λιγότερους κινδύνους από μένα. Να ξέρεις πως δεν στέκεται γερά το κεφάλι μου στους ώμους μου. Μα αυτό δεν σημαίνει… Κοιτάτε να κάνετε καλά την δουλειά σας και δεν πειράζει αν λείψουν μερικά κεφάλια… σαν τον δικό μου. Χαλάλι για την ελεύθερη πατρίδα».
Τα λόγια του προφητικά. Στις 5 Μαρτίου 1921 κυκλοφορεί το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας «ΕΠΟΧΗ». Στις 10 Μαρτίου 1921 συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι βρέθηκε μια επιστολή του Κ. Κωνσταντινίδη στο σπίτι του. Κατηγορήθηκε μαζί με άλλους 68 πατριώτες ότι αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία του Πόντου. Στην συνέχεια και οι 69 εθνομάρτυρες οδηγήθηκαν στα δικαστήρια της Αμάσειας. Κατά την διάρκεια της δίκης του, ο Σταύρος Νικολαΐδης στον «Θρήνο» των πόλεων και των ηρώων του Πόντου γράφει:
«Όταν ο πρόεδρος Εμίν Μπέης του ανέγνωσε το κατηγορητήριο, ότι επεδίωκε την ανεξαρτησία του Πόντου, ο Τραπεζούντιος δημοσιογράφος Νίκος Καπετανίδης, τον διέκοψε:
- Όχι κύριε πρόεδρε! Εγώ ήθελα την απ’ ευθείας ένωση του Πόντου με την Ελλάδα».
Χρειάζεται υπεράνθρωπο θάρρος για να μπορείς να εκφρασθείς έτσι, και μάλιστα ενώπιο της αγχόνης, όταν όμως βαθιά στην ψυχή σου και στην καρδιά σου έχεις τον ελληνισμό, αψηφάς τον θάνατο, τον καταφρονείς. Έμεινε πιστός στις ιδέες του και συνεπής με τα δημοσιεύματά του στην εφημερίδα του, μέχρι την έσχατη στιγμή της ζωής του.
Ήταν μόλις 32 ετών όταν ανέβηκε στην αγχόνη, ατένισε για τελευταία φορά τα βουνά της Πατρίδας του, του Πόντου, είδε για τελευταία φορά το φως του Ήλιου της επίγειας ζωής, ανέπνευσε για τελευταία φορά, και έχοντας στην σκέψη του την Ελλάδα, κραύγασε:
Ζ Η Τ Ω Η Ε Λ Λ Α Σ
Το ημερολόγιο τότε, έγγραφε 8/21 Σεπτεμβρίου 1921.
Τόσο μεγάλοι πατριώτες, τόσο μεγάλοι άνδρες δεν πρέπει να πεθαίνουν πρόωρα. Οι πατρίδα-το Έθνος μας, Τους χρειάζεται.
Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στην μνήμη του αθάνατου, μεγάλου Έλληνα (Τραντέλληνα) του Πόντου, που θυσίασε την ζωή του για τα ιδανικά της Πατρίδας.
Σήμερα, όμως κάποιοι ιδιοτελείς «Έλληνες» θυσιάζουν την Πατρίδα, για τα ιδιοτελεί συμφέροντα και παράνομο πλουτισμό τους.
Χρήστος Δ. Γιανταμίδης
1. Τοπάλ Οσμάν (1883-1923) Αιμοδιψής και αδίστακτος εγκληματίας. Ο Δήμιος του Ποντιακού Ελληνισμού. Δεκάδες χιλιάδες Έλληνες σφαγιάστηκαν/κατακρεουργήθηκαν από τις συμμορίες του. Αλλά η θεία δίκη τιμωρεί. Το 1923 ο Κεμάλ Μουσταφά μετά από εντολή του τον σκότωσαν και στην συνέχεια τον κρέμασαν από τα πόδια. ‘Όχι για τα εγκλήματά του εις βάρος του ελληνισμού, αλλά…..
Τμήμα σύνταξης
Pontos-News.Gr
